Były mąż stanu i minister finansów w czasie kryzysu zadłużeniowego w strefie euro znany był także ze swojej roli w zjednoczeniu Niemiec.
Zmarł Wolfgang Schaeuble, który pomagał negocjować zjednoczenie Niemiec w 1990 r., a jako minister finansów był centralną postacią w intensywnych wysiłkach oszczędnościowych mających na celu wyciągnięcie Europy z kryzysu zadłużeniowego ponad dwie dekady później.
Miał 81 lat.
Schaeuble zmarł w domu we wtorek wieczorem – poinformowała w środę jego rodzina niemieckiej agencji informacyjnej DPA.
Został ministrem finansów kanclerz Angeli Merkel w październiku 2009 r., tuż przed ujawnieniem informacji o rosnącym deficycie budżetowym Grecji, które zapoczątkowały kryzys, który ogarnął kontynent i groził destabilizacją światowego porządku finansowego.
Wieloletni zwolennik większej jedności Europy, pomógł poprowadzić wieloletnie wysiłki mające na celu głębszą integrację i bardziej rygorystyczny zbiór przepisów.
Po ośmiu latach na stanowisku ministra finansów Schaeuble ugruntował swój status starszego męża stanu, zostając przewodniczącym niemieckiego parlamentu, co stanowiło ostatni krok w długiej karierze politycznej na pierwszej linii frontu, podczas której pokonał zniechęcające niepowodzenia. Pozostał ustawodawcą aż do śmierci.
Schaeuble poruszał się na wózku inwalidzkim po tym, jak został sparaliżowany od pasa w dół po postrzeleniu na wiecu wyborczym w 1990 r., tuż po zjednoczeniu kraju.
Zaledwie kilka tygodni później wrócił do pracy, a w następnym roku przypisano mu pomoc w wywarciu wpływu na niemiecki parlament w celu przeniesienia stolicy zjednoczonego narodu z Bonn do Berlina.
W swoje 70. urodziny w 2012 roku Merkel określiła Schaeuble’a jako „architekta jedności Niemiec, architekta posunięć rządu, a obecnie architekta stabilnej strefy euro”.
Merkel powiedziała, że doświadczony minister „uosabia długoterminową pamięć republiki… bez Was nasz kraj wyglądałby inaczej”.
Od początków europejskiego kryzysu zadłużeniowego Schaeuble nalegał na wprowadzenie ostrzejszych zasad, aby utrzymać deficyt budżetowy pod kontrolą.
Berlin początkowo sprzeciwiał się ratowaniu Grecji i innych zadłużonych krajów, a krytycy zarzucali, że niechęć Niemiec do podjęcia działań podniosła cenę.
Kiedy w 2015 r. wybrany został lewicowy grecki rząd pod przywództwem premiera Alexisa Tsiprasa w oparciu o obietnice zaprzestania bolesnych cięć wydatków i podwyżek podatków, których domagali się wierzyciele, Schaeuble zajął twarde stanowisko.
Później w tym samym roku zasugerował, że Grecja może zrobić pięcioletnią „przerwę” od wprowadzenia euro, ale zgodził się z naleganiem Merkel, że tak zwany „Grexit” nie wchodzi w grę.
Schaeuble urodził się 18 września 1942 we Fryburgu. Zanim w 1972 roku wygrał wybory do parlamentu Niemiec Zachodnich, pracował jako urzędnik podatkowy w swojej rodzinnej południowo-zachodniej Badenii-Wirtembergii.
Po raz pierwszy dołączył do gabinetu Niemiec Zachodnich w 1984 r., przez pięć lat pełniąc funkcję szefa sztabu kanclerza Helmuta Kohla, zanim został ministrem spraw wewnętrznych.
Na tym stanowisku Schaeuble był kluczowym negocjatorem Niemiec Zachodnich, gdy kraj zmierzał w stronę zjednoczenia z komunistycznym Wschodem po upadku muru berlińskiego w 1989 roku.
Pomógł przygotować traktat, który stworzył ramy prawne zjednoczenia w dniu 3 października 1990 r.
Od 1991 do 1998 Schaeuble pełnił funkcję przywódcy parlamentarnego konserwatywnej Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej Kohla. Ostatecznie został liderem CDU po 16 latach kadencji Kohla na stanowisku kanclerza, która zakończyła się porażką w wyborach w 1998 roku.
Jednak w lutym 2000 r., po zamieszaniu w skandal z finansowaniem partii wokół Kohla, zastąpiła go Merkel.
Schaeuble był później reklamowany jako kandydat na w dużej mierze ceremonialny prezydent Niemiec, ale został pominięty, gdy Merkel wybrała byłego szefa Międzynarodowego Funduszu Walutowego Horsta Koehlera.
Wrócił do gabinetu, gdy Merkel została kanclerzem w 2005 r., po raz drugi na stanowisku ministra spraw wewnętrznych. Był to nieoczekiwany, ale powszechnie szanowany wybór na ministra finansów cztery lata później.
