Europoglądy. Tiff Neila Younga na Spotify przypomina, że ​​technologiczni giganci zawsze wygrywają

Jako słuchacz możesz się tym nie przejmować. Jednak dla artysty może być trudna do przełknięcia świadomość, że za sukcesem lub porażką może stać algorytm, a nie ludzkie preferencje, pisze Jonah Prousky.

Neil Young i Joni Mitchell niechętnie zwrócili swoją muzykę do Spotify w zeszłym miesiącu, dwa lata po opuszczeniu platformy w proteście przeciwko największemu podcasterowi, Joe Roganowi.

Według Younga Rogan wykorzystywał platformę do szerzenia dezinformacji na temat pandemii Covid-19.

„Mogą mieć Rogana lub Younga. Nie jedno i drugie” – napisał Young do swojego menadżera w Warner Music Group.

Okazuje się, że Spotify może mieć jedno i drugie.

I niezależnie od tego, co myślisz o proteście Younga (lub o bojkocie czy czymkolwiek innym), jego starcie ze Spotify przypomina, że ​​giganci technologiczni w zabawny sposób zdobywają to, czego chcą, a opór ze strony artystów jest zwykle daremny.

Tantiemy za transmisję strumieniową a gęby do wykarmienia

Wielu twórców od dawna jest sfrustrowanych platformami takimi jak Spotify i YouTube ze względu na stosowane przez nich algorytmy, które po części zwiększają liczbę wyświetleń i transmisji, a co za tym idzie – płacą.

Większość twórców nie ma jednak siły, by stawiać ultimatum, ani pieniędzy, aby opuścić te platformy.

Choć niektórzy artyści w Spotify zarabiają na przyzwoite życie, „jest znacznie, znacznie większa liczba artystów – dosłownie miliony – którzy ledwo wiążą koniec z końcem z tantiem za streaming” – podaje Rolling Stone.

Poza tym artyści, którzy nie mają własnej publiczności, są w dużej mierze zależni od Spotify i YouTube, jeśli chodzi o wyświetlenia.

Według Forbesa Spotify posiada dominujące 30,5% rynku strumieniowego przesyłania muzyki, ponad dwukrotnie więcej niż najbliższy konkurent, Apple Music, który ma 13,7% udziału. YouTube jest praktycznie bezkonkurencyjny.

Kogo to obchodzi, można powiedzieć, że Spotify jest ukochany. I czy firma nie zrobiła zbyt wiele, aby zdemokratyzować muzykę?

Możesz mieć rytm – ale musisz przekonać algorytm

To prawda, że ​​firma wyeliminowała wiele biurokracji związanej z tradycyjnym biznesem muzycznym, zapewniając nowym artystom bezpośrednią linię (i model biznesowy) docierania do słuchaczy.

Etos ten jest nawet zapisany w misji firmy, która brzmi: „uwolnić potencjał ludzkiej kreatywności poprzez umożliwienie milionom kreatywnych artystów czerpania radości ze swojej sztuki, a miliardom fanów możliwości cieszenia się nią i czerpania z niej inspiracji”.

Firma zrobiła wiele, aby przyspieszyć tę misję. Umożliwia rozpoczęcie kariery muzycznej w sposób, który nie byłby możliwy w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Transmisje strumieniowe artysty – a co za tym idzie, zarobki – mogą gwałtownie wzrosnąć niemal z dnia na dzień, jeśli jego utwory znajdą się na jednej z najczęściej słuchanych playlist na platformie.

Może to dosłownie oznaczać różnicę między prowadzeniem Ubera i tworzeniem muzyki na boku a zarobieniem 200 000 dolarów (187 880 euro) na tantiemach za transmisję strumieniową.

Dlatego też przy każdej próbie krytyki platformy należy zachować ostrożność w stosunku do niektórych muzyków. Jednak pod wieloma względami algorytm platformy ujednolicił gusta muzyczne niewielkiej liczby czołowych artystów, co utrudnia nowym muzykom zdobycie popularności.

„Algorytmy” – napisał Scott Timberg w felietonie dla Salonu – „mają na celu przybliżanie Cię coraz bardziej do tego, co już wiesz. Zamiast kierować Cię w kierunku tego, czego chcesz słuchać, kierują Cię w stronę niewielkich odmian tego, czego już słuchasz.

To, z czego ludzie już korzystają, to tylko niewielki podzbiór bazy artystów Spotify, których utwory pochłaniają naszą zbiorową uwagę.

„W 2013 roku 1% najlepszych artystów odpowiadał za ponad trzy czwarte wszystkich przychodów ze sprzedaży nagrań muzycznych. W tym roku 20% utworów w Spotify nigdy nie było transmitowanych strumieniowo” – napisał Ludovic Hunter-Tilney dla „Financial Times”.

Zastanawiasz się, może zawsze tak było. To znaczy, każdy, kto widział „X Factor”, wie, że nie każdy artysta jest godny naszej uwagi. Ale decyzja o tym, czego i kogo słuchać, była kiedyś decyzją ludzką.

Czy bojkot jest realną opcją?

Jako słuchacz możesz się tym nie przejmować, zwłaszcza jeśli uważasz, że algorytm dobrze radzi sobie z Twoim gustem. Jednak dla artysty świadomość, że za Twoim sukcesem lub porażką może stać algorytm, a nie ludzkie preferencje, może być trudna do przełknięcia.

Załóżmy, że jesteś muzykiem lub twórcą treści i uważasz, że algorytm potraktował Cię nieprzychylnie. Co zamierzasz zrobić, odejść? Bojkot?

Cóż, niektórzy tak. Rosnąca fala artystów i twórców treści opuszcza Spotify i YouTube, często na rzecz platform takich jak Substack i Patreon, gdzie ich zarobki nie są zależne od algorytmu.

Platformy takie jak Substack i Patreon pozwalają twórcom „posiadać swoją publiczność”, ponieważ zarobki na tych platformach nie są powiązane z wyświetleniami, a raczej widzowie płacą twórcom bezpośrednio, a platformy otrzymują niewielką obniżkę.

Mimo to takie posunięcie jest wykonalne tylko w przypadku uznanych artystów, takich jak Young i Mitchell, którzy mają publiczność.

Jeśli więc dopiero zaczynasz jako muzyk lub twórca treści, naprawdę nie masz innego wyjścia, jak tylko kopać po piętach i mieć nadzieję, że algorytm polubi Twoje rzeczy.