Heinz wypuścił swój najnowszy produkt — spaghetti carbonara w puszce. Włochy oszalały na punkcie tego ogłoszenia.
Włosi na całym świecie są uwikłani w nową sprawę kurczowego trzymania się penne, z powodu kolejnej zniewagi, jakiej dopuszczono się wobec ich ukochanej „bella cucina”.
W końcu to zrobili. Włożyli carbonarę do puszki.
Heinz, amerykański producent słynący z ketchupu, spaghetti hoops, zup, fasoli pieczonej i fasoli pieczonej z kiełbaskami, wypuścił nowy produkt. Spaghetti carbonara Heinz w puszce ma trafić do brytyjskich supermarketów w tym miesiącu w cenie 2 funtów (2,37 euro).
Firma opisuje „makaron w kremowym sosie z pancettą” jako „idealne rozwiązanie na szybki i sycący posiłek w domu”. Nic dziwnego, że wiadomość, że jedno z najbardziej cenionych dań narodowych Włoch zostało zakonserwowane w celu łatwego spożycia — prawdopodobnie głównie przez Brytyjczyków — podpaliła Włochy.
W rozmowie z The Times Alessandro Pipero, szef kuchni wyróżnionej gwiazdką Michelin restauracji Pipero w Rzymie, powiedział, że nowy makaron w puszce jest tak odrażający, że można go porównać do „kary dla kotów”.
Jednak włoski szok z powodu tego, co niektórzy uważają za przestępstwo żywnościowe, nie jest niczym nowym. Szybkie przejrzenie TikToka lub innych serwisów społecznościowych, a znajdziesz mnóstwo Włochów reagujących w skrajnym przerażeniu, gdy carbonara jest poniżana.
Lista głównych grzechów kulinarnych popełnianych podczas przyrządzania carbonary jest nieograniczona dla każdego Włocha z krwi i kości, ale można ją zawęzić do trzech klasycznych: używanie produktu wieprzowego innego niż guanciale — pieprzonych policzków pochodzących od bardzo szczególnej rasy świń — dodawanie czosnku i, co najgorsze, dodawanie śmietany.
Dzięki pancetcie i sosowi śmietanowemu Heinz złamał co najmniej dwie z tych zasad. Dodali zupełnie nowe wykroczenie, puszkując przepis.
Każdy włoski kucharz, który ceni sobie soloną wodę na makaron, powie Ci, że carbonara składa się zaledwie z pięciu składników: makaronu (zazwyczaj spaghetti lub bucatini), guanciale, sera pecorino romano, żółtek jaj i czarnego pieprzu.
Ale niektórzy uważają, że to właśnie tutaj Włosi muszą być realistami, ponieważ według badań carbonara nie jest jakimś świętym przepisem wyrytym na kamiennych tablicach wieki temu, którego nigdy nie da się zrobić w inny sposób. Jak zauważył profesor historii żywności Alberto Grandi, carbonara ma w rzeczywistości mniej niż sto lat.
Najbardziej przekonującym wyjaśnieniem pochodzenia carbonary jest to, że włoski kucharz wojskowy o nazwisku Renato Gualandi w 1944 r. połączył kilka innych przepisów — m.in. pasta gricia, którą można opisać jako carbonara bezjajeczną — dla grupy amerykańskich żołnierzy, wykorzystując dostęp Amerykanów do wysokiej jakości składników, a co najważniejsze, sproszkowanych żółtek jaj.
Czyja to właściwie carbonara?
Najstarszy istniejący przepis na carbonarę nie pochodzi nawet z Włoch. Pochodzi z książki kucharskiej z Chicago z 1952 r., w której zamiast świętego guanciale pojawia się boczek.
Jednak Włosi szybko bronią swojego słynnego dania, twierdząc, że prawdziwym prekursorem carbonary jest cacio e uova, neapolitański makaron z roztopionego smalcu, ubitych surowych jajek i sera, opisany w neapolitańskiej książce kucharskiej autorstwa Ippolito Cavalcantiego z 1839 r.
Co więcej, krajowe media, takie jak La Stampa, wspominały o carbonarze już w 1950 roku, często jako o rzymskim daniu popularnym wśród amerykańskich żołnierzy.
Czy jednak jest to aż taki problem, jeśli Heinz chce umieścić spaghetti carbonara w puszce? Najwyraźniej nowy produkt jest popularny. Według strony internetowej Heinz, jest już wyprzedany.
Poza tym przepisy na przestrzeni lat dodawały i odejmowały składniki, jak im się podobało. Niektórzy, jak Grandi, uważają, że podejście Włoch do dziedzictwa kulinarnego i kulturowego, kostnienie składników i stylu gotowania dania, powinno być krytykowane.
Jeśli USA chcą stworzyć niedrogą i łatwą wersję spaghetti carbonara, która nie musi być wierna swoim korzeniom, kim są Włosi, aby im przeszkodzić? W końcu Amerykanie odegrali równie ważną rolę w jego wynalezieniu.
