Kobiety w Iranie zasługują na twardą linię UE – a Mahsa Amini na Nagrodę Sacharowa

Przykład Mahsy Amini w dalszym ciągu stanowi dla nas wyzwanie – w Szwecji, w Europie i poza nią – abyśmy odważyli się mówić prawdę i bronić tego, co słuszne, dlatego nominowałem ją do tegorocznej Nagrody Sacharowa – pisze poseł do Parlamentu Europejskiego David Lega.

Rok temu Jina Mahsa Amini odważyła się przeciwstawić irańskiemu reżimowi, pokazując publicznie swoje włosy. Za to ją zamordowali.

Ale nie tak łatwo zniknęła i jej śmierci nie opłakiwano w milczeniu. Świat pozostaje urzeczony i zainspirowany jej odwagą.

Masowe protesty, które nastąpiły po morderstwie Mahsy Aminiego, pokazały nie tylko brutalność, ale także niepewność reżimu zrodzonego w atmosferze przemocy i od tego czasu naznaczonego represjami i niepokojami w regionie.

Reżim, który wykorzystuje swoją policję moralności do egzekwowania politycznej uległości w kraju. Który wspiera Hezbollah, Hamas i inne organizacje terrorystyczne za granicą.

Która pragnie „śmierci Izraela”, stawia swoją przyszłość w Komunistycznej Partii Chin i sprzymierza się z Władimirem Putinem, Kim Dzong-Unem, Basharem al-Assadem i Nicolásem Maduro.

I który teraz wysyła swoje maszyny śmierci do Rosji w celu masowego zabijania Ukraińców.

Najbardziej ucierpieli Irańczycy

Aby zwalczyć okrucieństwa sponsorowane przez ten reżim, zeszłej jesieni wraz z naszą partią KD jako pierwsi w Riksdagu i w Parlamencie Europejskim nawoływaliśmy do nazywania rzeczy po imieniu i wreszcie nazwania Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej (IRGC) organizacja terrorystyczna.

Właśnie dlatego w styczniu poparłem rezolucję Parlamentu Europejskiego, stwierdzając wyraźny fakt, że straszliwe naruszenia praw człowieka mające miejsce w Iranie zagrażają bieżącym wysiłkom na rzecz ożywienia porozumienia nuklearnego z UE i partnerami UE – i dlatego głosowałem wówczas za przyjęciem zawiesić te rozmowy.

Nigdy nie możemy zaakceptować zdolności reżimu irańskiego do posiadania broni nuklearnej; ale reżim ten nie zasłużył też na złagodzenie sankcji, jakie nieuchronnie przyniosłoby porozumienie nuklearne.

Najbardziej ucierpieli oczywiście Irańczycy. Ci w Iranie, którzy mówią o tym prawdę, którzy się sprzeciwiają, ryzykują więzieniem i czymś gorszym.

Byliśmy świadkami powtarzających się masowych protestów: przeciwko uciskowi, korupcji i złym rządom – a w odpowiedzi na powtarzające się represje.

W ubiegłym roku zginęło ponad 500 demonstrantów zainspirowanych Mahsą Aminim. Jej wujek i ojciec zostali z niewyjaśnionych powodów zatrzymani. Reżim boi się, że więcej ludzi wyjdzie na ulice.

Dlatego nominowałem Mahsę Amini do Nagrody Sacharowa

„Kobiety, życie i wolność”: to przesłanie zainspirowane przez Mahsę Amini. Jest to uniwersalne przesłanie o godności i możliwościach, pełni i sprawiedliwości – dla kobiet na całym świecie, a w istocie dla wszystkich ludzi: ponieważ uciszenie i zanieczyszczenie kobiet oznacza stagnację, a ostatecznie śmierć jako społeczeństwa.

A jednak jest to przesłanie nadziei, którego sklerotyczne przywództwo Iranu po prostu nie może znieść, a tym bardziej dostarczyć.

Przykład Mahsy Aminiego w dalszym ciągu stanowi dla nas wyzwanie w Szwecji, w Europie i poza nią: abyśmy odważyli się mówić prawdę, stanąć w obronie tego, co słuszne i zawsze podtrzymywać przy życiu naszą nadzieję i dążenie do lepszego jutra. Aby walczyć z niesprawiedliwością.

Właśnie dlatego nominowałem ją – w naszej szwedzkiej prasie oraz w Europejskiej Partii Ludowej (EPP), grupie chadecji w Parlamencie Europejskim – do Nagrody im. Sacharowa Parlamentu Europejskiego za rok 2023, zaszczytu przyznanego niezwykłemu obrońcy godności ludzkiej i praw człowieka .

Właśnie dlatego wezwałem do debaty na zeszłotygodniowej sesji plenarnej, aby upamiętnić Mahsę Amini w rocznicę jej morderstwa – i dlatego jestem teraz tak zdeterminowany, po oficjalnym poparciu naszej Grupy EPL, aby przekazać jej nominację całemu parlamentowi Parlament Europejski: aby pokazać nasze aktywne i ciągłe wsparcie dla inicjatywy „Kobiety, życie i wolność” w Iranie.

Nawiązanie kontaktu z Teheranem oznacza zdradę wszystkich, którzy wciąż walczą o wolność

I wreszcie dlatego uważam, że ani mój kraj, Szwecja, ani UE nie powinny dalej angażować reżimu irańskiego w jakiekolwiek nierozstrzygnięte kwestie, w tym wznowione rozmowy nuklearne, dopóki wszyscy obywatele europejscy niesprawiedliwie przetrzymywani w Iranie nie wrócą bezpiecznie do domu.

Dlaczego brutalne traktowanie, a nawet egzekucje niewinnych ofiar należy nagradzać czasem twarzą w twarz lub środkami ratującymi twarz?

Zdradziłoby to sprawę Mahsy Amini oraz wszystkich kobiet i mężczyzn, którzy wciąż walczą o życie i wolność.

Niestety byliśmy świadkami, jak rząd belgijski – a teraz (wydaje się, że ponownie) administracja amerykańska – dokonywał wymiany więźniów.

Oczywiście witam i świętuję wraz z ich rodzinami bezpieczny powrót wszystkich przetrzymywanych jako zakładników w Iranie.

Ale czy takie doraźne wymiany, czasami kupowane wielkim kosztem, ochronią naszych obywateli na dłuższą metę? Czy powstrzymają bardziej złośliwe działania reżimu? Co jeszcze ważniejsze, co stało się z zasadą „żadnych negocjacji z terrorystami”?

Uważam, że takie układy są niewłaściwym podejściem, gdyż obawiam się, że jedynie zachęcają do częstszego brania zakładników.

Twarde, zjednoczone stanowisko mające na celu utrzymanie autorytarnego reżimu w ryzach

UE powinna raczej użyć wszystkich narzędzi, którymi dysponuje, aby wywrzeć presję na reżim irański, aby się zmienił: etykietując IRGC jako terrorystów, podnosząc koszty łamania praw człowieka za pomocą większej liczby sankcji UE oraz odmawiając powrotu do stołu do czasu, gdy wszystkie niesłusznie uznane Obywatele UE są wolni.

Co więcej, my, w Unii Europejskiej, wraz ze Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią i wszystkimi naszymi globalnymi partnerami potrzebujemy zdecydowanego, skoordynowanego i zjednoczonego stanowiska wobec Iranu. Należy powstrzymać złe zachowanie tego autorytarnego reżimu.

Walka o kobiety, o życie i wolność trwa w Iranie i na całym świecie. Iskra wizji lepszej przyszłości Mahsy Amini, podsycana jej niezwykłą odwagą, nadal płonie jasno.

Uczcijmy jej pamięć i pamięć wszystkich, którzy tak wiele wycierpieli, podejmując się jej sprawy. Odważmy się pójść za jej przykładem.