W swojej pracy byłam świadkiem głębokiego wpływu, jaki nawet podstawowa znajomość języka arabskiego może mieć na budowanie więzi międzyludzkich i rozbudzanie na nowo entuzjazmu do edukacji – pisze Simone Britz.
W wieku 10 lat moje życie nabrało nowego obrotu, gdy do sąsiedztwa wprowadziła się rodzina z pięciorgiem dzieci.
Mówili po arabsku zamiast po niemiecku i stanowili wyraźny kontrast w stosunku do znajomych twarzy moich przyjaciół i kolegów z klasy. To spotkanie zapoczątkowało głębokie uczucie do języka arabskiego, które znacząco ukształtowało moje życie.
Dorastałem w typowej dzielnicy Berlina, zamieszkanej przez klasę średnią. Nowo przybyła rodzina uciekła przed wojną domową w Libanie i przybyła do Niemiec z bardzo niewielkimi zapasami.
Chociaż na początku nie mówiłam po arabsku, szybko nawiązałam więź z dwiema dziewczynami, które były w moim wieku.
Stworzyliśmy wyjątkowe połączenie językowe: oni zaczęli uczyć się niemieckiego, a ja rozpoczęłam swoją przygodę z arabskim. Wkrótce znałem kilka arabskich liter, a także podstawowe pytania, takie jak: „Jak masz na imię?” „Ile masz lat?” i „Czy zwariowałeś?”
Odnowione połączenie ponownie rozpala fascynację
Moja rodzina przeniosła się, kiedy zacząłem szkołę średnią, przez co straciłem kontakt z rodziną libańską.
Niemniej jednak moja pasja do języków nie ustąpiła, co skłoniło mnie do zapisania się na kursy języka chińskiego podczas studiów. Chociaż chiński był dla mnie fascynujący, nie wzbudził we mnie takiego samego entuzjazmu jak język arabski.
Po kilku latach odnowiłem kontakt z moimi libańskimi przyjaciółmi, ożywiając na nowo moją dziecięcą fascynację językiem arabskim.
To odnowione zainteresowanie skłoniło mnie do podjęcia zdecydowanej decyzji o ponownej nauce języka arabskiego. Aby to osiągnąć, ukończyłem studia magisterskie na kierunku arabistyka i islamistyka na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie.
Poszerzyłem także swoje studia uczęszczając na kursy na Uniwersytecie w Kairze w Egipcie i Uniwersytecie w Damaszku w Syrii.
Moja ścieżka kariery początkowo nie była związana z nauczaniem. Zacząłem pracę w branży wydawniczej, ale natknąłem się na ofertę Niemieckiej Służby Rozwoju (DED), aby przygotować kogoś do zadania w kraju arabskojęzycznym.
Przyjąłem wyzwanie i to zapoczątkowało moją karierę nauczyciela języka arabskiego. Najpierw uczyłam w Towarzystwie Przyjaźni Niemiecko-Arabskiej, później w GIZ i różnych fundacjach.
Elegancja, złożoność i piękno poprzez poezję
Początkowo bycie obcokrajowcem w języku arabskim było postrzegane jako niekorzystna sytuacja w nauczaniu.
Wielu wątpiło, czy ja, rodowity Niemiec, potrafię skutecznie uczyć języka arabskiego. Wkrótce jednak odkryłem, że moja wyjątkowa perspektywa była zaletą w klasie.
Mogłem utożsamić się z trudnościami, z jakimi borykają się osoby uczące się języka arabskiego, i posłużyłem jako przykład osoby, która pokonała te wyzwania, aby osiągnąć płynność.
Moja miłość do języka arabskiego rozciąga się na jego gramatykę, strukturę języka Modern Standard Arabic oraz elegancję i płynność jego form potocznych.
Poezja arabska zajmuje szczególne miejsce w moim sercu. W konfrontacji z osobami żywiącymi uprzedzenia do języka arabskiego, z łatwością przychodzi mi ukazanie jego mocy i piękna poprzez poezję.
Poezja arabska może poszczycić się bogatą i starożytną tradycją, charakteryzującą się niesamowitą elegancją i złożonością.
Z wielką przyjemnością dzielę się przykładami znanych poetek i historiami sporów plemiennych rozstrzyganych w drodze konkursów poetyckich.
Łączenie poprzez zrozumienie
Dziś współpracuję z Federalnym Ministerstwem Spraw Zagranicznych i Towarzystwem Przyjaźni Niemiecko-Arabskiej (DAFG). Na moim stanowisku szkolę nauczycieli, którzy nie są rodzimymi użytkownikami języka arabskiego, ale kształcą arabskojęzycznych uczniów w swoich klasach.
Nauczyciele ci zgłaszają znaczną poprawę w zakresie rozumienia, nawiązywania kontaktu i komunikowania się z arabskojęzycznymi uczniami nawet po podstawowych lekcjach arabskiego.
Jeden z nauczycieli opowiedział, jak atmosfera w klasie rozluźniła się dzięki jego wysiłkom w nauce języka arabskiego, niezależnie od tego, jak bardzo niedoskonale się nim posługiwał.
Ponieważ nauczyciele niemieckojęzyczni starają się uczyć języka arabskiego, dzięki lepszemu zrozumieniu różnic językowych stają się lepiej przygotowani do nauczania języka niemieckiego lub innych języków arabskojęzycznych uczniów.
Uczniowie, którzy kiedyś opuścili szkołę ze względu na barierę językową, teraz wracają, ponieważ ich nauczyciele mogą rozmawiać z nimi po arabsku.
Rodzice, którzy nigdy nie uczestniczyli w konferencjach rodziców z nauczycielami, teraz chętnie w nich uczestniczą, ponieważ nauczyciele okazali nimi zainteresowanie.
W takich klasach role uczniów i nauczycieli czasami się odwracają, gdy uczniowie stają się korepetytorami, przekazując swoim instruktorom wiedzę arabską po lekcji niemieckiego.
Musimy pozbyć się barier i nieporozumień
Zauważyłem rosnące zapotrzebowanie wśród nauczycieli na kursy języka arabskiego do tego stopnia, że potencjalnie moglibyśmy otwierać trzy nowe kursy co sześć miesięcy.
Nauczanie nauczycieli może być wyzwaniem, ale sukcesy i opinie, które otrzymujemy, są niezwykle satysfakcjonujące i motywujące.
Moim marzeniem jest świat, w którym bariery językowe i nieporozumienia kulturowe nie utrudniają już uczniom dostępu do edukacji.
Dzięki mojej pracy byłam świadkiem głębokiego wpływu, jaki nawet podstawowa znajomość języka arabskiego może mieć na budowanie więzi międzyludzkich i ponowne rozpalanie entuzjazmu dla edukacji.
