Skrajnie prawicowe partie we Francji i Włoszech walczą z błędami własnych ekstremistów, jednocześnie będąc otwarcie pro-izraelskie. Tymczasem skrajnie lewicowa narracja propalestyńska często popada w zaciekłą antyizraelską retorykę.
Brak jasności co do ich przeszłości sprawił, że skrajnie prawicowe partie francuska i włoska nie są w pełni postrzegane przez opinię publiczną jako normalne, główne siły polityczne.
Pomimo względnego sukcesu wyborczego, nierozwiązane kwestie z ich historii zdają się rzucać cień na ich współczesne wcielenia.
Wśród ich radykalnych zwolenników wciąż obecne są antysemickie nastroje, co utrudnia pełną integrację ich przywódców z krajowym i europejskim establishmentem.
Czy Zgromadzenie Narodowe jest rzeczywiście pro-izraelskie?
Oczekuje się, że Zgromadzenie Narodowe (RN) Marine Le Pen zdobędzie względną większość w parlamencie francuskim, jednak trudno będzie mu utworzyć rząd, ponieważ mimo głębokich podziałów jego antagonistyczne partie zebrały się w wyborach Kordon sanitarnyznanej jako koalicja Frontu Republikańskiego.
Czy wezwanie do antyfaszystowskiego wiecu „no pasarán”* jest nadal obiektywną podstawą konstytucyjną i polityczną, służącą wykluczeniu skrajnej prawicy z władzy wykonawczej i uzasadnieniu szerokich sojuszy programowych, przy jednoczesnym zachowaniu dużej elastyczności ideologicznej?
Według Jean-Pierre'a Darnisa, profesora stosunków międzynarodowych i stosunków francusko-włoskich z Uniwersytetu w Nicei i Uniwersytetu LUISS w Rzymie: „Musimy stwierdzić, że RN ewoluowała, możemy stwierdzić, że Marine Le Pen nabrała dystansu do swojego ojca (Jean-Marie Le Pena)”. „W RN pojawiły się nowe zbieżności, a teraz partia ma zróżnicowaną socjologię”.
„Mimo że stary antysemicki komponent nie zniknął całkowicie z korzeni partii, od czasu konfliktu w Gazie partia przyjęła stanowisko antyislamskie”.
„Zmieniło się podejście na antyislamskie, odchodząc od antysemityzmu, ponieważ we Francji RN antagonizuje lewicę i skrajną lewicę, w której działają bojownicy propalestyńscy i pro-Gaza” – powiedział Darnis w wywiadzie dla TylkoGliwice.
Czy taka proizraelska postawa wystarczy, aby przekonać opinię publiczną we Francji i w Europie?
„(Wyborcza) taktyka RN polega na próbie uspokojenia, a być może uda się to zrobić, konserwatywnej i reakcyjnej części społeczności żydowskiej we Francji” – podsumował Darnis.
W wywiadzie udzielonym w czwartek francuskiej stacji radiowej Sud Radio, Marine Le Pen powiedziała, że „ci we Francji, którzy popierają Hamas, po prostu promują interesy Hamasu”.
„Hamas jest najgorszym rozwiązaniem dla Palestyńczyków, ponieważ przeprowadza ataki terrorystyczne i wykorzystuje cywilów jako żywe tarcze” – dodała.
Serge Klarsfeld, francusko-żydowski historyk i łowca nazistów, wyraził jej poparcie.
„Marine Le Pen jest szefową partii, która wspiera Izrael i wspiera Żydów przeciwko islamowi i przeciwko zabijaniu Żydów w ciągu ostatnich 10 lub 20 lat. I popieram głosy oddane na Marine Le Pen, ponieważ wierzę, że mówi prawdę, kiedy wspiera Izrael i Żydów. To bardzo proste”.
Marine Le Pen przejęła władzę od swojego ojca w 2011 r., a skrajnie prawicowa partia zmieniła nazwę w 2018 r.
Jednak Shannon Seban, francuska kandydatka centrowa pochodzenia żydowskiego z Ivry-sur-Seine na południowo-wschodnich przedmieściach Paryża, nie ufa nowemu, przychylnemu podejściu Zgromadzenia Narodowego do społeczności żydowskiej.
„Chcieli przedstawić się jako szanowana partia. Chcieli przedstawić się jako tarcza, ochrona przed antysemityzmem dla francuskich Żydów. Ale nie damy się nabrać. Zgromadzenie Narodowe pozostanie Frontem Narodowym Jean-Marie Le Pena i nie mogę zapomnieć, że mają rasistowską, ksenofobiczną ideologię”.
Radykalna lewica (LFI): powtarzający się antysemityzm czy tylko jednorazowy?
Od początku działań Sił Obronnych Izraela w Strefie Gazy w październiku ubiegłego roku radykalna lewica francuska zajęła zdecydowanie propalestyńskie stanowisko.
Radykalizacja walki politycznej we Francji zaostrzyła retorykę dotyczącą konfliktu izraelsko-palestyńskiego i okresowo przekraczała granice między uzasadnionymi krytykami politycznymi działań Izraela w Strefie Gazy a ekstremistyczną narracją antyjonistyczną.
Uogólniona narracja antyizraelska wywołała i zwiększyła liczbę antysemickich incydentów.
W rezultacie radykalna lewicowa Niezłomna Francja (LFI) stała się straszakiem Nowego Frontu Ludowego i bloku antyskrajnej prawicy, obejmującego całe spektrum polityczne od skrajnej lewicy do centrowców.
Jedną z głównych przeszkód stanowiły niejasności związane z krytyką Izraela przez LFI i epizodyczną agresywną retoryką antysionistyczną Do szybkie zjednoczenie frontu republikańskiego.
Sebang wyraziła także głębokie rozczarowanie radykalną narracją lewicową:
„Mowa nienawiści rozkwitła od 7 października 7. A z powodu mojego nazwiska, mojego imienia, mojego pochodzenia, nastąpił wylew antysemityzmu przeciwko mnie. Nigdy nie chciałem mieć ochrony, ale myślę, że stało się konieczne kontynuowanie mojej kampanii i co ważniejsze, ponieważ nie ustąpię”.
„Kiedy jestem na targu, mówią mi: 'To jest terytorium skrajnej lewicy, to Nowy Front Ludowy (teren). Odejdźcie, nie macie tu nic do roboty'. Mówię im: 'Nie, mam tu miejsce, nawet jeśli mam inne poglądy niż oni. Walczę o Republikę'”.
„Kilka tygodni lub miesięcy temu na francuskiej arenie politycznej pojawiły się pewne głosy krytyki, niektórzy członkowie LFI zostali oskarżeni o antysemityzm. To fakt” – powiedział Darnis.
„Dokładnie w tym samym czasie w zeszłym tygodniu lewicowa koalicja NFI postanowiła zaproponować wspólną platformę, a pierwszym punktem platformy było uznanie faktu, że atak na Izrael z 7 października był atakiem terrorystycznym”.
Jak sobie radzisz w sytuacjach krępujących?
Podczas gdy Zgromadzenie Narodowe we Francji wciąż nie uzyskało większości wymaganej do rządzenia krajem, liderka skrajnie prawicowej partii Bracia Włoscy Giorgia Meloni pełni funkcję premiera od dwóch lat.
W zeszłym tygodniu Meloni musiała stawić czoła kłopotliwej sytuacji, gdy śledztwo dziennikarskie przeprowadzone przez włoski portal internetowy FanPage ujawniło antysemickie, faszystowskie i nazistowskie zachowania niektórych członków młodzieżówki Braci Włoskich.
W jakim stopniu przypadki francuski i włoski są porównywalne?
„Z pewnością wciąż istnieją antysemickie pozostałości ukryte wśród prawicy. Wypływają na powierzchnię, gdy tylko trochę poszperamy. Natomiast na lewicy są marginesy, które twierdzą to bardziej otwarcie, i to jest problem dotyczący bardziej radykalnych (lewicowych) ruchów” – powiedział Gaetano Quagliariello, profesor historii współczesnej na Uniwersytecie LUISS w Rzymie.
Gdy tylko Meloni została premierem, jej rząd porzucił polityczne sympatie dla Moskwy, jakie żywiła część Braci Włoskich, gdy partia była w opozycji.
Jednocześnie Meloni wspierał tradycyjną protransatlantycką politykę zagraniczną Włoch, poparł Ukrainę Wołodymyra Zełenskiego, przedstawiając zupełnie nową narrację, a w szczególności zaoferował pełne wsparcie polityczne Izraelowi podczas kryzysu w Strefie Gazy, unikając otwartej krytyki działań konserwatywnego premiera Beniamina Netanjahu.
„Polityka zagraniczna Meloni rozwiązała niejasności (wynikające z jej przeszłości) w tym okresie. Niepewność Meloni wynika z faktu, że stanowiska jej przywódców nie zostały wchłonięte przez kolektywne ciało jej bazy politycznej” – powiedział TylkoGliwice Quagliariello, który pełnił również funkcję włoskiego ministra ds. reform konstytucyjnych w rządzie wielkiego namiotu kierowanym przez Enrico Lettę.
Po tym, jak dziennikarskie śledztwo ujawniło antysemickie działania młodzieżówki jej partii, Meloni opublikowała długi list potępiający te działania.
„List Meloniego jest być może zbyt długi i autodestrukcyjny, ale jest też mocnym zobowiązaniem, mówiącym (faszystom z partii), że po prostu się nie mylicie — tak naprawdę nie należycie do naszej nowej ścieżki politycznej” — powiedział Quagliariello.
Czy są to szczere zobowiązania, czy też ustępstwa polityczne w stylu Realpolitik wobec krajowej i międzynarodowej opinii publicznej?
Włoski ruch postfaszystowski MSI przekształcił się w partię Sojusz Narodowy w 1994 r., gdy Meloni był jednym z najmłodszych przedstawicieli tego ruchu.
Gdy Sojusz Narodowy odrzucił faszystowskie dziedzictwo, konserwatywny elektorat we Włoszech opowiedział się po stronie nowej partii, która miała stać się demokratyczną, konstytucyjno-konserwatywną siłą prawicową.
„We Francji tę funkcję pełnili gaulliści. Historycznie byli antyfaszystami i antynazistami. Charles de Gaulle był przywódcą francuskiego ruchu oporu podczas II wojny światowej. Jego spadkobiercy mają wyraźną kartę republikańskiej (konstytucyjnej) legitymacji politycznej” – powiedział Quagliariello.
Obecnie następców de Gaulle'a prześcignęła Royal Navy, postrzegana jako polityczni spadkobiercy reżimu Vichy.
Marine Le Pen w ostatnich latach przeszła proces ideologicznego oczyszczenia, zrywając stosunki polityczne ze swoim ojcem, Jean-Marie.
„Myślę, a przykład włoski wskazuje, że kiedy dochodzi się do władzy, kiedy wchodzi się w koalicję, trzeba moderować poglądy, jeśli jest się na skrajności, ponieważ władzę zyskuje się tylko w drodze do centrum. Również dlatego, że trzeba powiększyć większość” – podsumował Darnis.
