Chociaż władze nie podały żadnych spekulacji na temat motywu, do zabójstw doszło w następstwie rozprawienia się z krytykami reżimu w Teheranie.
W niedzielę (15 października) uznany irański reżyser filmowy Dariush Mehrjui i jego żona Vahideh Mohammadifar zostali zadźgani nożem we własnym domu przez nieznanego napastnika.
Oficjalna agencja informacyjna IRNA zacytowała Hosseina Fazelego, urzędnika sądowego, który powiedział, że Mehrjhi i jego żona zostali znalezieni martwi z ranami od noża na szyi.
Fazeli powiedziała, że córka reżysera, Mona Mehrjui, znalazła ciała, kiedy w sobotę (14 października) odwiedziła ojca w domu na przedmieściach, około 30 kilometrów na zachód od Teheranu.
W raporcie stwierdzono, że władze prowadzą dochodzenie i nie podały żadnych spekulacji na temat motywów, chociaż Mohammadifar w ostatnich tygodniach skarżył się w mediach społecznościowych na groźby użycia noża.
Morderstwa podsycają podejrzenia co do zaangażowania władz, będące następstwem represji wobec przeciwników reżimu w Teheranie. Mehrjui (83 l.) był znany jako współzałożyciel irańskiej nowej fali filmowej z początku lat 70., która skupiała się głównie na realizmie, i od dawna był krytykiem państwowej cenzury. W zeszłym roku ze złością zaprotestował przeciwko decyzji rządu zakazującej jego najnowszego filmu.
Jego zabójstwo następuje także w niedawną rocznicę śmierci Mahsy Aminiego przebywającego w areszcie irańskiej policji ds. moralności, co wywołało powstanie i zagroziło republice islamskiej.
Mehrjui jako młody człowiek studiował kino na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles w USA na początku lat 60. Później przez pięć lat mieszkał we Francji.
Po raz pierwszy zyskał sławę w kraju i za granicą dzięki filmowi z 1969 roku Krowa, który opowiada historię obsesji wieśniaka na punkcie tytułowego zwierzęcia. Inne jego najbardziej znane filmy to m.in Hamun, Grusza I Leila.
Otrzymał wiele nagród, m.in. Srebrnego Hugo na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago w 1998 r. i Złotą Muszlę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastián w 1993 r. Jego filmy nagradzane były na międzynarodowych festiwalach filmowych, ale niektóre nie zostały wydane w Iranie ze względu na cenzurę.
