Prezydent Duda pozostaje na stanowisku i grozi zawetowaniem ustawy mającej na celu unieważnienie reformy sądownictwa PiS.
Jednak renegocjacja może zająć kilka miesięcy i nie będzie prosta.
Po pierwsze, mogłoby to obejmować zmianę kolejności wdrażania reform, umożliwiając w ten sposób rządowi dostęp do części środków w zależności od postępu w obszarach pozasądowych. Reformą sądownictwa można by wówczas zająć się po wygaśnięciu kadencji Dudy – choć zakładałoby to, że jego następcą zostanie jeden z sojuszników Tuska, a Bruksela nigdy nie lubi angażować się w „sprawy wewnętrzne” państwa członkowskiego.
Co więcej, wszelkie renegocjacje musiałyby zostać starannie skalibrowane, aby mieć pewność, że Polska ostatecznie spełni standardy UE w zakresie niezależności sądów. W przeciwnym razie sprzeciw zwłaszcza ze strony Parlamentu Europejskiego, a także innych krajów członkowskich, które również są przedmiotem kontroli pod kątem przestrzegania praworządności, prawdopodobnie pokrzyżowałby wysiłki Warszawy.
Prawie na pewno w grę będą wchodzić czynniki polityczne. Po usunięciu PiS w UE jest ogromna dobra wola, aby pomóc Tuskowi.
Co więcej, ma wpływ: przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen pragnie zapewnić sobie drugą kadencję po czerwcowych wyborach europejskich. A to będzie wymagało wsparcia jej rodziny politycznej – Europejskiej Partii Ludowej – gdzie Tusk i jego Platforma Obywatelska są obecnie prawdopodobnie najważniejszymi graczami. Jest bowiem mało prawdopodobne, że Rada Europejska poprze von der Leyen, jeśli ta nie będzie w stanie najpierw ustawić własnych żołnierzy, aby ją poprzeli.
W trosce o powrót PiS do władzy w interesie Brukseli leży utrzymanie wysokiego poparcia dla rządu Tuska i stabilnej koalicji, w czym pomogłyby fundusze RRF.
Czyni to z Polski doskonały przykład tego, gdzie w interesie UE leży myślenie polityczne, a nie tylko legalistyczne. Miejmy nadzieję, że tak się stanie.
