Wielka Brytania zajęła prawie ostatnie miejsce na liście bogatych krajów walczących z ubóstwem dzieci, wyprzedzając Kolumbię i Turcję. Słowenia znalazła się na czele rankingów.
Z nowych danych opublikowanych przez UNICEF wynika, że w latach 2014–2021 w niektórych z najbogatszych krajów świata doszło do gwałtownego wzrostu ubóstwa dzieci.
Raport dotyczący ubóstwa dzieci wśród bogactwa pokazał szokujące wyniki, a niektóre z najbogatszych krajów świata, takie jak Wielka Brytania, Hiszpania i Luksemburg, spadły na sam dół list przebojów.
Z drugiej strony biedniejsze kraje, takie jak Polska i Słowenia, najlepiej radzą sobie z walką z ubóstwem dzieci, a za nimi plasują się Łotwa i Republika Korei.
Badanie przedstawia najbardziej aktualny i porównywalny obraz ubóstwa dotykającego dzieci w krajach OECD i UE oraz analizuje politykę rządów w zakresie wspierania dochodów rodzin z dziećmi.
Ustalono, że pomimo ogólnego spadku ubóstwa o prawie 8% w 40 krajach w latach 2014–2021, na koniec 2021 r. w gospodarstwach domowych, które zarabiały mniej niż 60% średniego dochodu narodowego, nadal było ponad 69 milionów dzieci.
„Wpływ ubóstwa na dzieci jest zarówno trwały, jak i szkodliwy” – powiedziała dyrektor UNICEF Innocenti Bo Wiktor Nylund.
„Dla większości dzieci oznacza to, że mogą dorastać bez wystarczającej ilości pożywnego jedzenia, ubrań, przyborów szkolnych ani ciepłego miejsca, które można nazwać domem. Uniemożliwia realizację praw i może prowadzić do złego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego.”
Konsekwencje ubóstwa mogą trwać przez całe życie. Dzieci doświadczające ubóstwa mają mniejsze szanse na ukończenie szkoły i zarabianie niższych zarobków w wieku dorosłym. Z raportu wynika, że w niektórych krajach osoba urodzona na obszarze ubogim będzie żyła od ośmiu do dziewięciu lat krócej niż osoba urodzona na obszarze zamożnym.
W raporcie podkreślono także ogromne nierówności w zakresie zagrożenia ubóstwem. Z 38 krajów dysponujących dostępnymi danymi ryzyko życia w ubóstwie w przypadku dzieci żyjących w rodzinach niepełnych jest ponad trzy razy większe niż w przypadku innych dzieci. Dzieci niepełnosprawne i pochodzące z mniejszości etnicznych/rasowych również są narażone na ryzyko wyższe niż przeciętne.
Bogactwo nie determinuje warunków życia dziecka
Z ustaleń wynika, że w latach 2012–2019 w tej grupie krajów zaobserwowano stabilny wzrost gospodarczy, co stwarza szansę na wyjście ze skutków recesji z lat 2008–2010.
Chociaż jednak w tym czasie wiele krajów ograniczyło ubóstwo dzieci, w niektórych z najbogatszych krajów nastąpiło największe cofanie się. Raport pokazuje również, że w krajach o podobnym poziomie dochodu narodowego, takich jak Słowenia i Hiszpania, występują znaczne różnice we wskaźnikach ubóstwa dzieci – odpowiednio 10% i 28%.
Z raportu wynika, że warunki życia dzieci można poprawić niezależnie od zamożności kraju.
Na przykład Polska, Słowenia, Łotwa i Litwa – nie należące do najbogatszych krajów OECD i UE – osiągnęły znaczną redukcję ubóstwa dzieci, spadając o 38% w Polsce i 31% w pozostałych krajach.
Tymczasem pięć krajów o wyższych dochodach – Wielka Brytania (+20%) oraz Francja, Islandia, Norwegia i Szwajcaria (w sumie +10%) – odnotowało największy wzrost liczby dzieci żyjących w gospodarstwach domowych doświadczających trudności finansowych od 2014 r. .
Jak rozwiązać problem
Aby wyeliminować ubóstwo dzieci, Karta raportu wzywa rządy i zainteresowane strony do pilnego:
-
Rozszerzenie ochrony socjalnej na dzieci, w tym świadczeń na dzieci i rodziny w celu uzupełnienia dochodów gospodarstwa domowego rodziny.
-
Zapewnienie wszystkim dzieciom dostępu do podstawowych usług wysokiej jakości, takich jak opieka nad dziećmi i bezpłatna edukacja, które są niezbędne dla ich dobrostanu.
-
Tworzenie możliwości zatrudnienia z odpowiednią płacą i polityką przyjazną rodzinie, taką jak płatny urlop rodzicielski, aby wspierać rodziców i opiekunów w godzeniu obowiązków zawodowych i opiekuńczych.
-
Zapewnienie środków dostosowanych do konkretnych potrzeb grup mniejszościowych i jednoosobowych gospodarstw domowych, aby ułatwić dostęp do ochrony socjalnej, kluczowych usług i godnej pracy oraz zmniejszyć nierówności.
W raporcie stwierdza się, że z sukcesów różnych krajów można się wiele nauczyć.
„Sposób, w jaki wykorzystamy tę wiedzę, zadecyduje o tym, jak skutecznie możemy zapewnić dobro dzieciom dzisiaj i w przyszłości” – podsumowała Nylund.
