UNWTO twierdzi, że ponad połowa miejsc docelowych na świecie oferuje obecnie wizy dla cyfrowych nomadów.
Z nowego raportu Światowej Organizacji Turystyki ONZ (UNWTO) wynika, że popularność cyfrowych wiz dla nomadów rośnie.
Od 2020 r. wiele krajów stworzyło wizy przeznaczone specjalnie dla pracowników zdalnych w odpowiedzi na ograniczenia w podróżowaniu nałożone podczas pandemii Covid-19. Pierwszą z nich była Estonia, która w lipcu 2020 r. wprowadziła swój specjalistyczny program wiz cyfrowych dla nomadów.
W miarę ulepszania technologii wideokonferencji i poszerzania się swobód pracy poza biurem, przez ostatnie trzy lata popularność cyfrowego nomadyzmu stale rosła.
Na przykład w USA liczba cyfrowych nomadów wzrosła w 2022 r. o 131% w porównaniu z 2019 r., osiągając łącznie 17 mln osób.
Wraz ze wzrostem popularności coraz więcej krajów tworzy programy wizowe specjalnie skierowane do międzynarodowych pracowników zdalnych. Różne wizy oferowane na całym świecie mają wiele zalet i wad.
Jak wyglądają cyfrowe wizy dla nomadów na całym świecie?
Spośród 54 kierunków analizowanych przez UNWTO prawie połowa oferuje wizy na okres do jednego roku.
Kanada oferuje cyfrowym nomadom najkrótszy pobyt, wynoszący zaledwie 30 dni, podczas gdy Tajlandia wydaje najdłuższe wizy.
Większość krajów początkowo zezwala na wizy na okres od trzech do sześciu miesięcy z możliwością przedłużenia lub odnowienia na koniec tego okresu.
Ustalono, że Ameryki są regionem najbardziej przyjaznym cyfrowym nomadom. Programy wizowe oferowane są w 21 różnych lokalizacjach, głównie w małych państwach wyspiarskich. W Europie 19 krajów posiada wizy dla nomadów cyfrowych, a dwa kolejne – Włochy i Macedonia Północna – pracują nad wprowadzeniem specjalistycznych programów.
Prawie 40 procent miejsc docelowych zwalnia cyfrowych nomadów z płacenia podatków, w tym Chorwacja, Portugalia i Albania. UNWTO ustaliło, że w większości miejsc koczownicy stali się rezydentami podlegającymi opodatkowaniu po pobycie przez 183 dni.
Antigua i Barbuda oferują posiadaczom wiz dwa lata bez podatków, podczas gdy Barbados i Łotwa oferują jeden rok.
Wymogi dotyczące minimalnego dochodu również znacznie się różniły w 54 krajach. Anguilla, Bahamy, Curaçao, Maroko i Saint Lucia nie mają żadnych minimalnych miesięcznych wymagań.
Jednak na Kajmanach, aby ubiegać się o wizę, trzeba zarabiać około 100 000 dolarów (93 600 euro) rocznie. Zazwyczaj w większości miejsc docelowych wymagany był minimalny dochód w wysokości od 1000 do 4000 dolarów (936–3744 euro) miesięcznie.
Gdzie najłatwiej i najtaniej złożyć wniosek o cyfrową wizę nomadyczną?
Jeśli chodzi o aplikacje, 76 procent kierunków umożliwia cyfrowym nomadom składanie wniosków online. Jednak zaskakująca liczba krajów, w tym Estonia, Cypr i Islandia, nadal przyjmuje wyłącznie wnioski w formie papierowej.
Cztery piąte krajów rozpatruje wnioski w ciągu jednego miesiąca. Wiele z nich robi to znacznie szybciej, w przypadku niektórych organów, w tym Grecji, Maroka i Barbadosu, zajmuje to maksymalnie 10 dni. Jedne z najdłuższych czasów przetwarzania odnotowano w Czechach, Danii, Ekwadorze, Malezji, Norwegii, Portugalii i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, a w każdym przypadku wahały się one od dwóch do czterech miesięcy.
Wszystkie 54 kraje wymienione w raporcie UNWTO wymagają w ramach tego procesu sprawdzenia karalności.
Koszt aplikacji jest również zróżnicowany na całym świecie. Zaledwie 6 procent krajów – w tym Aruba, Gruzja i Mauritius – nie miało żadnych opłat za wnioski wizowe.
Najwyższe opłaty odnotowano w Anguilli, Antigui i Barbudzie, Barbadosie, Kajmanach i Grenadzie, gdzie wiza będzie kosztować ponad 1000 euro.
Jaki wpływ miały wizy cyfrowych nomadów?
Z analizy UNWTO wynika, że chociaż cyfrowy nomadyzm stał się modelem wspierania strat turystycznych spowodowanych przez Covid-19, nadal trudno jest ocenić jego wpływ.
Ogólnie rzecz biorąc, te specjalistyczne wizy stanowią dobrą opcję dla osób pragnących podróżować, dając możliwość odkrywania nowych miejsc, a jednocześnie mogąc pracować. Mogłyby również pomóc w promowaniu mniej odwiedzanych miejsc, takich jak obszary wiejskie, lub zachęcać ludzi do odwiedzania ich poza sezonem.
Ostrzega jednak, że należy zachęcać cyfrowych nomadów do integracji z lokalną gospodarką i kulturą.
Badania wykazały na przykład, że cyfrowi nomadzi w dużym stopniu korzystają z krótkoterminowego wynajmu zakwaterowania za pośrednictwem platform takich jak Airbnb. Ten aspekt wyłaniającej się tendencji sprawił, że lokalni mieszkańcy niektórych krajów, takich jak Portugalia, obwiniają pracowników zdalnych za obniżanie ich cen na rynku mieszkaniowym.
