Założycielska książka szwajcarsko-francuskiego stararchitekta „W stronę architektury” obchodzi w tym roku 100 lat. Źródło zarówno obelg, jak i uwielbienia, TylkoGliwice Culture przygląda się „Le Corbowi” i niezatartemu dziedzictwu, które pozostawił.
„Dom to maszyna, w której się mieszka”.
Tym krótkim zdaniem urodzony w Szwajcarii francuski architekt i projektant Charles-Édouard Jeanneret (lub „Le Corbusier”) podsumował sedno swojej funkcjonalistycznej wizji w tak zwanym „manifeście” nowoczesnego designu: W stronę architektury (W porównaniu z architekturą), która w tym roku obchodzi swoje 100-lecie.
W swojej karierze trwającej od pierwszych lat XX wieku aż do swojej śmierci w 1965 roku Le Corbusier położył podwaliny pod nową epokę architektoniczną, która uczyniła go jedną z najbardziej rewolucyjnych – a w konsekwencji polaryzujących – postaci w historii Europy i świata.
Jego eleganckie, przejrzyste geometryczne projekty wyraźnie oddzieliły się od bardziej fantazyjnych stylów Belle Époque, które kwitły w Europie na przełomie XIX i XX wieku, i stał się jednym z kluczowych architektów modernistycznych w czasie schizmy z tradycjonalistycznymi szkołami myślenia.
Szwajcarsko-francuski „starchitect” stworzył projekt powojennych projektów urbanistycznych. W następnych dziesięcioleciach W kierunkupublikacji zniknęły rokokowe ozdobniki z recyklingu i neogotycki romantyzm europejskich stylów końca fin-de-siècle, gdy miasta na całym świecie zostały przejęte przez funkcjonalne, przestronne, betonowe budynki.
Dziedzictwo Le Corbusiera zdecydowanie polaryzuje. „Le Corb”, jak pieszczotliwie nazywało go wielu jego zwolenników, 17 jego projektów zostało wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Niemniej jednak narasta sprzeciw wobec postrzeganych przez niego „bezdusznych” i „surowych” kanonów estetycznych nowoczesnej architektury, które zainspirował – a które według niektórych wypatroszyły europejskie miasta z ich osobliwości – nasila się, a nawet zyskał popularność na X, społeczności społecznej platforma medialna znana wcześniej jako Twitter. I, żebyśmy nie zapominali, sam architekt miał pewne powiązania z niektórymi mroczniejszymi nurtami historii początku XX wieku, a mianowicie faszyzmem i nazizmem.
Jednak, na dobre i na złe, wpływ Le Corbusiera na krajobraz naszych miast jest niezaprzeczalny. Aby uczcić setną rocznicę jego publikacji, TylkoGliwice Culture przygląda się niektórym z najbardziej znanych projektów i budynków szwajcarsko-francuskiego pioniera w całej Europie.
1. Willa Savoye (Poissy)
Ukończona w 1931 roku willa, uważana za klejnot koronny kolekcji Le Corbusiera, została zbudowana dla zamożnej rodziny Savoy, w głębi Paryża. Uznawany za „Partenon” architekta, z jego czystymi liniami i otwartą przestrzenią, stanowi przykład „pięciu punktów” teorii architektury, którą nakreślił on w latach dwudziestych XX wieku.
2. Notre-Dame du Haut (Ronchamp)
Notre-Dame, jeden z projektów Le Corbusiera powstałych po II wojnie światowej, ukończony w 1955 r., jest opus magnum jego twórczości kościelnej. Betonowa kaplica, położona na szczycie wzgórza Bourlémont w południowej części pasma górskiego Wogezów, ma charakterystyczny asymetryczny plan piętra i opływowy kształt, który posiada charakterystyczną naturalną, niemal naiwną i dziecięcą jakość. Nic więc dziwnego, że co roku przyciąga dziesiątki tysięcy turystów.
3. Maison La Roche-Jeanneret (Paryż)
Zbudowany w latach 1923–1925 Maison La Roche był świadkiem, jak Le Corbusier połączył siły ze swoim kuzynem Pierrem Jeanneretem – jego współpracownikiem przez większą część dwudziestu lat – aby zaprojektować wspaniały kompleks rezydencji dla dwóch klientów: własnego brata tego pierwszego, Alberta Jeannereta, i zamożny szwajcarski bankier Raoul La Roche, który potrzebował miejsca na swoją bogatą kolekcję dzieł sztuki kubistycznej. Czysty, biały wystrój willi w kształcie litery L kontrastuje z sąsiednimi paryskimi domami Beaux-Arts z ich ozdobnymi balkonami i mansardowymi dachami.
4. Pavillon Le Corbusier (Zurych-Seefeld)
Jedno z ostatnich dzieł Le Corbusiera, Pavillon Le Corbusier, zostało ukończone w 1967 roku, dwa lata po jego śmierci. Obraz Mondriana w trójwymiarowej formie, z wielobarwnymi blokami i eleganckimi czarnymi liniami, pawilon jest obecnie siedzibą muzeum sztuki nowoczesnej, które przeszło trwający dziesięciolecia proces rekonstrukcji, zanim zostało otwarte dla publiczności i przejęte przez radę miasta Zurychu w 2014.
5. Corbusierhaus (Berlin)
Niewiele apartamentowców jest tak majestatycznych i cieszących się międzynarodową sławą jak berliński Corbusierhaus, oficjalnie będący częścią projektów mieszkaniowych Unité d’Habitation architekta. Otwarty w 1958 roku, jego mastodontyczny, nieustępliwy prostokątny projekt jest uważany za jeden z najwybitniejszych przykładów brutalizmu – być może najbardziej niesławnego i powodującego podziały stylów architektonicznych XX wieku.
6. Saint-Pierre (Firminy)
Le Corbusierowi nigdy nie rzucił okiem na Saint-Pierre, którego budowę rozpoczęto 8 lat po jego śmierci, a ukończono dopiero w 2006 roku. Mimo to kościół – jeden z trzech projektów sakralnych architekta – był czczony jako jeden z najbardziej wpływowych dzieł architektury przełomu tysiącleci.
Jego konstrukcja przypominająca statek kosmiczny może bardziej przywoływać wizje UFO niż Jezusa, ale mimo to zajął drugie miejsce na liście najlepszych budynków zbudowanych w XXI wieku w 2010 roku według World Architecture Survey.
7. Klasztor Św. Marii de La Tourette (Éveux)
Większości ludzi słowo „francuski klasztor” przywodzi na myśl surowe gotyckie kościoły, na wpół ukryte za porośniętym bluszczem, pośrodku rozległego krajobrazu Hexagon.
Wręcz przeciwnie, projekt Le Corbusiera dotyczący jednego z klasztorów dominikanów pod Lyonem na pierwszy rzut oka wydawał się bliższy siedzibie tajnych służb. Klasztor w kształcie litery U, zbudowany w latach 1953–1958, ma żelbetowe ściany otaczające przestronne, spartańskie sale z widokiem na wytworny krajobraz Rodanu.
