Zakorzenieni w wielowiekowej tradycji mołdawskiej uczestnicy, ubrani w niedźwiedzie skóry przekazywane z pokolenia na pokolenie, maszerują i tańczą w rytm bębnów.
Małe przemysłowe miasteczko w północno-wschodniej Rumunii może wydawać się mało prawdopodobnym kierunkiem turystycznym, ale Comanesti to miejsce, w którym ogromna liczba turystów z tak odległych miejsc, jak Japonia, decyduje się spędzić część sezonu zimowych wakacji.
Zbiegają się tutaj, aby zobaczyć coroczne wydarzenie, które wyrosło z tysiącletniej tradycji w regionie Mołdawii: odziani w niedźwiedzie skóry ludzie w każdym wieku, zorganizowani w stada, maszerują i tańczą przy ogłuszającym dźwięku bębnów w kilku rzędach rozdziawionych szczęk i pazury.
Festiwal Tańczących Niedźwiedzi, jak przyjął się zwyczaj, rozpoczyna się na kilka dni przed Bożym Narodzeniem i kończy spektakularnym finałem w Comanesti 30 grudnia.
Część „niedźwiedzi” żartobliwie warczy lub drwi z ataku na widzów.
Niedźwiedzie skóry, które noszą tancerze i które mogą ważyć nawet 50 kilogramów, przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Watahy pilnie pilnują metod, których używają, aby utrzymać futra w dobrym stanie i gotowe do noszenia przez następny rok.
Jedną z bardziej uznanych grup jest Sipoteni Bear Pack, nazwana na cześć dzielnicy Comanesti, gdzie urodził się jej założyciel, Costel Dascalu. Liczy do 120 członków, niektórzy rozpoczęli uczestnictwo w wieku 3 lat.
„Moje dzieci, Amalia i David, są już w stadzie” – powiedział Dascalu, który miał 8 lat, kiedy po raz pierwszy tańczył przebrany za niedźwiedzia, gdy w Rumunii panowała jeszcze dyktatura komunistyczna.
Wspominał, że wtedy było to znacznie spokojniejsze widowisko, a „niedźwiedzie” odwiedzały prywatne domy tylko w okresie Bożego Narodzenia.
Miejscowi twierdzą, że ten zwyczaj powstał jeszcze przed chrześcijaństwem, kiedy wierzono, że dzikie zwierzęta chronią ludzi przed nieszczęściami i niebezpieczeństwami. Tańczące niedźwiedzie odwiedzały zatem ludzkie domy i pukały do ich drzwi, prosząc o szczęście i szczęśliwy nowy rok.
„Czuję się wyzwolona. Niedźwiedź uwalnia nasze dusze” – powiedziała jedna z uczestniczek, Maria, która dołączyła do Stada Niedźwiedzi Sipoteni jako pięciolatka, a teraz ma 22 lata. „Łączę się także z moim zmarłym ojcem, który zapoznał mnie z tradycją 17 lat temu.”
Mieszkańcy cieszą się, że tradycja przetrwała, gdyż region stracił znaczną część swojej populacji począwszy od lat 90. XX wieku, kiedy po upadku komunizmu wiele osób wyjechało w poszukiwaniu pracy do Europy Zachodniej.
Marian, lat 35, co roku wraca z zagranicy, aby tańczyć z grupą, do której należy od 6 roku życia.
„Mam nadzieję, że dzięki naszym dzieciom ten wyjątkowy zwyczaj będzie trwał wiecznie” – powiedziała. „Mogę sobie wyobrazić rzucenie czegokolwiek, ale nigdy nie przestanę tego robić”.
