Nigeryjska influencerka udostępnia w swojej nowej książce słownik współczesnych francuskich „słów związanych z seksem”.

W świecie post#MeToo autorka i wpływowa Camille Aumont Carnel kwestionuje to, co słowa, których używamy, mówią o naszej seksualności w jej nowej książce.

Język, którego używamy, jest niezwykle ważny – szczególnie jeśli chodzi o seksualność.

Seks obejmuje oczywiście zarówno elementy fizyczne, jak i psychiczne, co sprawia, że ​​dobór słów jest niezbędny do uzyskania świadomej zgody i zapewnienia bezpiecznych i przyjemnych doświadczeń.

Jednak nasze społeczeństwo w dalszym ciągu zmaga się z utrzymującymi się słowami niosącymi piętno i wstyd. Język heteronormatywny może jeszcze bardziej marginalizować społeczność LGBTQ+, podczas gdy wyrażenia związane z płcią mogą utrwalać stereotypy i wzmacniać tradycyjne role płciowe.

Oto Camille Aumont Carnel, orędowniczka pozytywnej seksualności i aspirująca kształtatorka języka francuskiego, która wydała swoją drugą książkę zatytułowaną „Les mots du Q” („Słowa Q” – litera brzmiąca jak słowo „cul”, po francusku tyłek i odniesienie do wszystkiego, co seksualne).

W swojej książce 26-letnia Nigeryjka pragnie przeanalizować problematyczne wyrażenia dotyczące seksualności i zwalczyć to, co nazywa „przemocą językową” w języku francuskim.

Uważa ona, że ​​uprzedzenia językowe w języku francuskim, takie jak koncepcja „przewagi męskości nad żeństwem”, z którymi dzieci spotykają się od najmłodszych lat, prowadzą do różnych form przemocy.

Podważanie problematycznych wyrażeń

W ramach swojej misji aktywistki feministycznej „czwartej fali” Carnel podejmuje się zadania analizy problematycznych wyrażeń i zaproponowania nowych terminów, aby stworzyć bardziej zrelaksowany i włączający dialog na temat seksualności.

Zamiast mówić „mam to w dupie”, sugeruje użycie wyrażenia „nie zmoknąć z tego powodu”.

Wprowadza terminy takie jak „pustynia libido” i „niespodzianka”, krytykując wyrażenia takie jak „utrata dziewictwa” ze względu na ich patriarchalne i heteronormatywne konotacje.

Ma nadzieję, że spośród stu zaproponowanych przez nią wyrażeń, nawet jeśli choć kilka zdobędzie akceptację społeczną, będzie to dla niej sukces.

Kim jest Camille Aumont Carnel?

Jej strona na Instagramie @jemenbatsleclito, utworzona pięć lat temu z „wewnętrznego impulsu”, by rzucić wyzwanie sposobowi myślenia, służy zarówno jako osobisty pamiętnik, jak i miejsce do dyskusji na temat seksualności.

Obecnie może pochwalić się prawie 678 000 obserwujących.

Dzięki postom, które otrzymują dziesiątki tysięcy polubień, Carnel szczerze dzieli się swoimi doświadczeniami, z humorem i szczerością.

Pisze: „Podczas orgazmu spojrzałam na siebie w lustrze, nawet ściana wybuchła śmiechem” oraz „Wolność, równość, naładowany wibrator”.

Absolwentka prestiżowego programu kulinarnego w Ferrandi School, była praktykantka kuchni wykorzystuje swoją platformę również do potępiania seksizmu w kulinarnym świecie.

Za pośrednictwem @jedisnonchef, kolejnego konta na Instagramie, dzieli się historiami ofiar w branży, która jej zdaniem stwarza „dużo miejsca na przemoc, molestowanie i wykorzystywanie seksualne”.

Uznana przez wydawcę za „ikonę feministycznej” współczesnej sztuki, jej historia sukcesu w branży cyfrowej umieściła ją na liście 30 najbardziej wpływowych osób poniżej 30. roku życia we Francji w 2022 r. magazynu Forbes.

„Zawsze byłam bardzo ambitna. Temat seksualności nigdy nie był dla mnie tematem tabu” – Carnel mówi AFP.

„Otrzymałam niezaprzeczalną, niemal niezniszczalną pewność siebie” – twierdzi Carnel, wspominając swoich adopcyjnych rodziców francusko-libańskich, którzy powitali ją, gdy miała zaledwie dwa miesiące w Nigrze.

Po zarządzaniu czterema odnoszącymi sukcesy kontami na Instagramie, tworzeniu treści audiowizualnych i napisaniu dwóch książek (w tym „#Adosexo”, podręcznika edukacji seksualnej dla nastolatków wydanego przez Albina Michela), jedno jest pewne: Camille Aumont Carnel nie rezygnuje z zajmowania miejsca .

„Musimy walczyć z wieloma bardzo patriarchalnymi cechami, które ludzie próbują nam narzucać, takimi jak dyskrecja, mówienie zbyt głośno i niezajmowanie zbyt wiele miejsca” – wyjaśnia.

„Ale kiedy tam dotrę, naprawdę muszę zająć tę przestrzeń, ponieważ w pewnym momencie w społeczeństwie, w którym wszystko kręci się wokół siły i dominacji, trzeba się wyróżnić”.