Elitarna grupa europejskich prawodawców wyróżniła się zarówno na arenie olimpijskiej, jak i politycznej.
Igrzyska Olimpijskie w Paryżu zbliżają się do mety, a większość osób powróci do pracy z kacem spowodowanym zbyt długą oglądalnością latem.
Dla niektórych prawodawców przejście od emocji związanych z podium olimpijskim do żmudnego harmonogramu polityki UE wiązało się z dodatkowym utrudnieniem, ponieważ faktycznie brali udział w igrzyskach olimpijskich.
Nie jest niczym niezwykłym, że partie polityczne wykorzystują sławę byłych sportowców, aby zdobyć głosy, a kilku prawodawców ma imponujące sportowe doświadczenia. Posłowie do Parlamentu Europejskiego należący do tej elitarnej grupy byłych olimpijczyków pochodzą z Węgier, Włoch i Słowacji i uprawiali szermierkę, hokej i piłkę nożną.
Oto ich historie.
Pál Szekeres, bohater dwóch światów
Węgier jest autentycznym bohaterem olimpijskim, będąc jedynym sportowcem, który zdobył zarówno medal olimpijski, jak i paraolimpijski. Pierwszy brązowy medal zdobył w drużynowym konkursie floretu na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 roku.
Po wypadku autobusowym, w wyniku którego poruszał się na wózku inwalidzkim, wziął udział w pięciu kolejnych igrzyskach paraolimpijskich, zdobywając trzy złote i trzy brązowe medale, stając się jednym z najbardziej utytułowanych sportowców paraolimpijskich w historii szermierki.
Po piastowaniu kilku stanowisk rządowych i administracyjnych, tego lata przeszedł z szermierki do Parlamentu Europejskiego, kandydując z ramienia partii Fidesz Orbána.
Po przybyciu do Strasburga o wiele trudniej było mu zdobyć wysokie stanowisko z powodu kordonu sanitarnego przeciwko grupom skrajnie prawicowym niż zdobyć medal olimpijski. W istocie, nie udało mu się zostać kwestorem parlamentu, pomimo jego znakomitej kariery jako członka grupy Patriot for Europe Orbána.
Pietro Mennea, strzała Południa
Prawdziwa legenda we Włoszech, Pietro Mennea jest zapamiętany jako jeden z najlepszych biegaczy wszech czasów. Jego imieniem nazwano kluczową doroczną galę lekkoatletyczną, a on sam był chorążym flagi kraju podczas ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988 r.
Mennea zakwalifikował się do czterech kolejnych finałów olimpijskich w biegu na 200 metrów w latach 1972-1984 i zdobył złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Moskwie w 1980 roku, zbojkotowanych przez USA.
Co najważniejsze, w 1979 r. ustanowił rekord świata na 200 metrów czasem 19,72 sekundy. Rekord ten przetrwał prawie 17 lat, dopóki Michael Johnson nie pobił go podczas amerykańskich kwalifikacji olimpijskich w 1996 r.
Mennea został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego w 1999 r., dołączając do grupy Europejskiej Partii Liberalnej, Demokratycznej i Reform (prekursora liberalnej grupy ALDE, obecnie Odnówmy Europę). Później przeszedł do EPP i zakończył kadencję jako poseł niezrzeszony. Wśród jego działań był sprawozdawcą rezolucji Parlamentu w sprawie sportu, uchwalonej przez plenarne posiedzenie we wrześniu 2000 r.
Peter Šťastný, renegat Czerwonej Gwiazdy
Znany jako „Piotr Wielki” Šťastný jest legendarnym sportowcem ze Słowacji, znanym również w Kanadzie jako jeden z najlepszych wszech czasów hokeja na lodzie. Urodzony w komunistycznej Czechosłowacji w 1956 roku, on i jego bracia, Anton i Marián, stali się gwiazdami po wygraniu Mistrzostw Świata w 1976 i 1977 roku.
Wszyscy trzej grali na pozycji napastnika – Peter grał na środku, Marián na lewym skrzydle, a Anton na prawym – i wszyscy reprezentowali Czechosłowację na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku, zajmując piąte miejsce.
Bracia uciekli przez Żelazną Kurtynę do Kanady w 1980 roku i dołączyli do Quebec Nordiques w National Hockey League (NHL). Peter nauczył się biegle mówić po francusku i angielsku i uzyskał obywatelstwo kanadyjskie.
Po rozwiązaniu Czechosłowacji Šťastný startował w reprezentacji Słowacji na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1994 r. i był chorążym tego kraju. Jako antykomunista, później zajął się polityką, kandydując z ramienia partii ówczesnego premiera Mikuláša Dzurindy i zostając posłem do Parlamentu Europejskiego. Ponownie wybrany w 2009 r., był współautorem deklaracji z 2008 r. potępiającej komunizm, co doprowadziło do ustanowienia Europejskiego Dnia Pamięci Ofiar Stalinizmu i Nazizmu.
Rivera i Boniperti, włoska galeria sław piłki nożnej
Wiele osób może nie wiedzieć, że dwaj najsłynniejsi włoscy piłkarze wszech czasów, Giampiero Boniperti i Gianni Rivera, byli również posłami do Parlamentu Europejskiego i brali udział w igrzyskach olimpijskich.
Boniperti, legenda Juventusu zarówno na boisku, jak i jako dyrektor, rozegrał dwa mecze na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 r. Oprócz tego, że był jednym z najlepszych strzelców Serie A, był odnoszącym sukcesy menadżerem sportowym Juventusu i głównego klubu sportowego Turynu, gdzie nadzorował sportowców, takich jak skoczkini wzwyż Sara Simeoni i kolega z Parlamentu Europejskiego, olimpijczyk Pietro Mennea.
Gianni Rivera rozpoczął swoją karierę zawodową w Alessandrii w drugiej lidze włoskiej. Jego występy zapewniły mu miejsce w reprezentacji na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie, gdzie pomógł Włochom zająć czwarte miejsce, strzelając trzy gole w pięciu meczach. Nazywany przez swoich fanów „Złotym Chłopcem”, Rivera poprowadził Włochy do zwycięstwa w Euro 1968 i zdobył prestiżową Złotą Piłkę w 1969.
W 2005 r. Rivera został posłem do Parlamentu Europejskiego, dołączając do niezrzeszonych. Pomimo 73% frekwencji i ponad 241 dni posiedzeń w latach 2005–2009 nie pozostawił znaczącego śladu w Parlamencie Europejskim. Podobnie Boniperti, który zasiadał w komisji kultury, nie zyskał znaczącego uznania jako europejski prawodawca.
Pál Schmitt, szermierz Orbána
Innym węgierskim szermierzem na liście jest Pál Schmitt, który zdobył złote medale drużynowo na Igrzyskach Olimpijskich w 1968 i 1972 roku oraz wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku.
Po zakończeniu kariery sportowej w wieku 35 lat, pozostał aktywny w świecie sportu, zostając Sekretarzem Generalnym Węgierskiego Komitetu Olimpijskiego w 1983 r., a później jego Prezesem po upadku komunizmu. Zajmował również różne stanowiska w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim.
Oprócz kariery sportowej Schmitt pracował w dyplomacji, pełniąc funkcję ambasadora Węgier w Hiszpanii od 1993 do 1997 r. i w Szwajcarii od 1999 do 2002 r. Schmitt, bliski sojusznik Viktora Orbána, został wybrany do Parlamentu Europejskiego w 2004 r. z listy Fideszu. Po ponownym wyborze został wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego.
W 2010 r. Schmitt skupił się na polityce węgierskiej, zostając przewodniczącym parlamentu węgierskiego. Niedługo potem, w sierpniu, został wybrany na prezydenta Węgier, co było w dużej mierze funkcją ceremonialną. Jego kariera polityczna nabrała tempa w 2012 r., gdy ujawniono skandal dotyczący plagiatu w jego rozprawie doktorskiej na temat nowożytnych igrzysk olimpijskich, co doprowadziło do jego rezygnacji ze stanowiska prezydenta Węgier.
