Alexander Stubb, który prawdopodobnie zyskał 27,3%, w przyszłym miesiącu zmierzy się teraz w drugiej turze z wicemistrzem Pekką Haavisto, który prawdopodobnie zyskał 25,8%.
Fiński nadawca publiczny YLE również prognozował, że spiker parlamentu Jussi Halla-aho zajął trzecie miejsce z 18,6%.
Przewidywany wynik doprowadzi do drugiej tury, która odbędzie się 11 lutego pomiędzy Stubbem a Haavisto, gdyż żaden z kandydatów nie uzyskał więcej niż połowy głosów.
Prognoza YLE, bardzo trafna w poprzednich wyborach, to model matematyczny obliczony na podstawie głosów wstępnych i określonej liczby głosów niedzielnych na podstawie oficjalnych danych podanych przez Centrum Rejestru Prawnego. Sondaże wyjściowe nie są powszechnie stosowane w Finlandii.
Głównymi kandydatami w wyborach byli Stubb (55 l.) i Haavisto (65 l.). Około 4,5 miliona uprawnionych do głosowania wybrało następcę spośród dziewięciu kandydatów niezwykle popularnego prezydenta Sauli Niinistö, którego druga sześcioletnia kadencja upływa w marcu. Nie mógł ubiegać się o reelekcję.
Wstępna frekwencja wyborcza została obliczona na 74,9%.
Stubb reprezentuje konserwatywną Partię Koalicji Narodowej i stał na czele fińskiego rządu w latach 2014–2015, podczas gdy doświadczony polityk Haavisto, były dyplomata ONZ i członek Zielonej Ligi, ubiega się o to stanowisko po raz trzeci jako kandydat niezależny.
W przeciwieństwie do większości krajów europejskich prezydent Finlandii sprawuje władzę wykonawczą w formułowaniu polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, szczególnie w kontaktach z krajami spoza Unii Europejskiej, takimi jak Stany Zjednoczone, Rosja i Chiny.
Prezydent pełni także funkcję najwyższego dowódcy fińskiej armii, co jest szczególnie ważnym obowiązkiem w obecnym środowisku bezpieczeństwa Europy.
Głównymi tematami wyborów były kwestie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, takie jak niedawne członkostwo Finlandii w NATO, przyszła polityka wobec Rosji, zacieśnienie współpracy w zakresie bezpieczeństwa ze Stanami Zjednoczonymi oraz potrzeba dalszej pomocy Ukrainie zarówno militarnie, jak i humanitarnej.
Nowa głowa państwa Finlandii rozpocznie w marcu sześcioletnią kadencję w wyraźnie odmiennej sytuacji geopolitycznej i bezpieczeństwa w Europie niż urzędująca Niinistö po wyborach w 2018 roku.
Porzucając dziesięciolecia braku sojuszu wojskowego w następstwie inwazji Rosji na Ukrainę, Finlandia została w kwietniu 31. członkiem NATO, ku wielkiej irytacji prezydenta Rosji Władimira Putina, który dzieli z tym krajem nordyckim granicę o długości 1340 km.
Członkostwo w NATO, dzięki któremu Finlandia stała się krajem na pierwszej linii frontu zachodniego sojuszu wojskowego wobec Rosji, oraz wojna szalejąca na Ukrainie zaledwie 1000 kilometrów od granicy z Finlandią, wzmocniły status prezydenta jako lidera polityki bezpieczeństwa.
Jako minister spraw zagranicznych Haavisto podpisał w zeszłym roku historyczny traktat akcesyjny Finlandii do NATO i odegrał kluczową rolę w procesie członkostwa wraz z Niinistö i byłą premier Sanną Marin.
Szwecja, sąsiadująca z Finlandią na zachodzie, ma wkrótce przystąpić do NATO, ponieważ oczekuje się, że ostatnia pozycja, czyli Węgry, ratyfikuje ofertę Sztokholmu do końca lutego.
