W ciągu trzech dni miłośnicy raclette z całego świata zebrali się w małej szwajcarskiej wiosce, aby wziąć udział w inauguracyjnych Mistrzostwach Świata w Raclette, podczas których przetestowano prawie 90 serów.
Wysoko w Alpach Szwajcarskich powietrze wypełniało kuszący aromat skwierczącego gorącego sera, gdy najlepsze odmiany świata rywalizowały ze sobą podczas inauguracyjnych Mistrzostw Świata w Raclette.
Rodzime szwajcarskie danie sięga wieków wstecz, kiedy górscy pasterze podgrzewali ser na otwartym ogniu i zdrapywali roztopioną część, aby zachować smak.
Ale nigdy wcześniej serowarze, eksperci i restauratorzy nie spotykali się pod jednym dachem, aby określić, z jakich serów powstaje najlepsze raclette na świecie.
Prawie 90 serów z siedmiu różnych krajów zostało przetestowanych w Morgins, wiosce w Valais – południowo-zachodnim regionie uważanym za ojczyznę raclette.
„Wszyscy ci goście to drobni producenci, którzy na początku lata wychodzą ze swoimi krowami na górskie pastwiska” – mówi założyciel wydarzenia, Henri-Pierre Galletti.
„To sposób na docenienie ich pracy, która jest pracą ciężką, ale naprawdę piękną” – mówi.
Koneserzy serów łączą się
Morgins – położone ponad 1300 metrów nad poziomem morza w zalesionej dolinie, zanim alpejska przełęcz dociera do Francji – powitało ponad 10 000 miłośników raclette, którzy przyłączyli się do uroczystości i degustowali specjały.
Trzydniowa impreza zakończyła się 29 października koronacją zwycięzców na mistrza.
W kuchni ratusza półkola serowe grillowane są na elektrycznych grzejnikach raclette. Grillowanie może trwać od 30 sekund w górę, w zależności od sera.
Gotowanie odbywa się na oko, z wyczuciem, jak każdy ser się topi. Kiedy już zaczną pojawiać się pęcherzyki, ale tuż przed tym, jak zacznie brązowieć, roztopiony ser zeskrobuje się na talerz, a następnie podaje jurorom.
Co składa się na dobrą raclette?
„Szukamy raclette, która jest kremowa, gładka, ma ładny wygląd i ładny kolor” – mówi Eddy Baillifard, znany jako „papież raclette” i jeden z sędziów finałowych rundy najwyższego jury, „a jeśli chodzi o smak: przyjemna konsystencja, bez nitki, bez sznurków, bez gumy.”
Sędziowie za jednym posiedzeniem próbują maksymalnie 15 serów, po czym zmysł smaku osiąga szczyt, a poza tym w 40-gramowej porcji mieści się tylko tyle sera, ile można znieść.
Pomiędzy raclettes, gorąca czarna herbata lub pokrojone w plasterki czerwone jabłka neutralizują podniebienie.
Sędziowie oceniają każdy ser od jednego do pięciu pod względem wyglądu, tekstury, smaku i aromatu oraz ogólnego wrażenia.
Kim byli zwycięzcy?
Mistrzostwa odbywały się w trzech kategoriach.
W najgorętszym konkursie o koronę raclette z surowego mleka alpejskiego, kategorii otwartej wyłącznie dla serów wytwarzanych na alpejskich pastwiskach w okresie od 15 czerwca do 15 lipca, zwyciężył serowar „Alpage de Tanay” z Valais.
Inny uczestnik z Valais, „Fromagerie Le Pont”, triumfował w kategorii raclette z surowego mleka.
„Fromagerie Seiler Selection”, dzieło Wyssmullera Maître Fromagera z centralnego szwajcarskiego regionu Obwalden, zdobyło ostateczną koronę w kategorii innych serów raclette.
Publiczności podano ponad 30 000 raclette z czterema tonami gotowanych ziemniaków i sześcioma paletami korniszonów i cebuli.
„Dzień bez raclette jest dniem straconym” – mówi Baillifard.
