Charyzmatyczny bohater ludowy i frontman The Pogues na zawsze zostanie zapamiętany dzięki swojemu słodko-gorzkiemu świątecznemu klasykowi „Fairytale Of New York” z udziałem zmarłej Kirsty MacColl.
W wieku 65 lat zmarł Shane MacGowan, legendarna postać irlandzkiego folku i muzyki punkowej oraz kultowy wokalista The Pogues.
Wiadomość ta pojawiła się po złym stanie zdrowia MacGowana i niedawnej hospitalizacji z powodu zdiagnozowanego zapalenia mózgu.
W poście na Instagramie żona Shane’a, Victoria Mary Clarke, napisała: „Shane zawsze będzie światłem, które mam przed sobą oraz miarą moich marzeń i miłością mojego życia”.
22 listopada wspomniała o jego wypisie ze szpitala iw ciągu kilku dni obchodzili rocznicę ślubu, wyrażając wdzięczność, że „jeszcze żyją”.
Legenda irlandzkiej muzyki
Urodzony w Boże Narodzenie 1957 roku w Pembury w hrabstwie Kent w Anglii w rodzinie irlandzkich imigrantów, MacGowan zasłynął na tętniącej życiem scenie punkowej końca lat 70.
Jako charyzmatyczny, ciężko żyjący frontman irlandzkiego zespołu punkowego The Pogues, pierwotnie nazywającego się Pogue Mahone, MacGowan przewodził grupie od 1982 r. aż do ich rozpadu w 2014 r.
Jego magnetyczna prezencja na scenie, poetyckie teksty gawędziarzy i charakterystyczny szorstki styl wokalu w połączeniu z unikalną mieszanką tradycyjnego irlandzkiego folku i punk rocka wyróżniają ich na tle innych.
„Nigdy nie przyszło mi do głowy, że można grać irlandzką muzykę rockowej publiczności” – wspomina MacGowan we wspomnieniach „A Drink with Shane MacGowan” z 2001 roku, których współautorem jest Clarke.
„Wtedy w końcu zaskoczyło. Załóż londyński irlandzki zespół grający irlandzką muzykę w rytmie rock and rolla. Pierwotnym pomysłem było po prostu ożywienie starych, ale potem zacząłem pisać.
W trakcie swojej kariery wydali łącznie siedem albumów studyjnych, zawierających takie hity, jak „Dirty Old Town”, „Love You 'Till The End” i „Sally MacLennane”.
Szczytem ich sukcesu był ukochany hit z 1987 roku „Fairytale of New York” z udziałem zmarłej Kirsty MacColl.
Stało się fenomenem na skalę światową, osiągając drugie miejsce na brytyjskich listach przebojów i ugruntowując swoją pozycję ponadczasowego klasyka okresu bożonarodzeniowego, obok takich artystów jak Slade, Mariah Carey i Wham!.
MacGowan twierdził, że piosenka powstała w wyniku zakładu zainicjowanego przez ich producenta, Elvisa Costello, który rzucał zespołowi wyzwanie do stworzenia świątecznego hitu.
W późniejszych latach MacGowan stwierdził, że zmęczyło go zarówno słuchanie, jak i omawianie piosenki, a jej sukces ostatecznie przyczynił się do separacji zespołu.
Poza muzyką MacGowan zasłynął z burzliwego stylu życia, naznaczonego nadmiernym piciem, paleniem, zażywaniem narkotyków i połamanymi, zepsutymi zębami.
Ale jego bezkompromisowa autentyczność uczyniła z niego symbol buntu i twórczej wolności w branży.
„Chciałem tworzyć czystą muzykę, która mogłaby pochodzić z dowolnego czasu, aby czas stał się nieistotny, aby pokolenia i dziesięciolecia stały się nieistotne” – wspomina w swoich wspomnieniach.
W 2020 roku film dokumentalny „Crock Of Gold: A Few Rounds With Shane MacGowan” w reżyserii Juliena Temple’a zapewnił intymne spojrzenie na jego życie i karierę.
Stan zdrowia MacGowana pogarszał się od dłuższego czasu, a od 2015 r. porusza się na wózku inwalidzkim ze względu na obrażenia odniesione w wyniku wielokrotnych upadków, w tym złamania miednicy i prawego kolana
