Czy gigantyczny „parasol słoneczny” mógłby powstrzymać zmiany klimatyczne i czy to dobry pomysł?

Możemy być o krok bliżej do gigantycznego parasola słonecznego, który mógłby pomóc ochłodzić Ziemię.

Wszyscy wiemy, że szukanie cienia jest jednym z najlepszych sposobów na ucieczkę przed upałem. Ale czy gigantyczny „parasol słoneczny” może blokować szkodliwe promienie UV i ochładzać Ziemię?

To najnowszy pomysł amerykańskiego astronoma z University of Hawaiʻi.

To nie pierwszy raz, kiedy kosmiczne osłony przeciwsłoneczne – lustra lub osłony umieszczone na orbicie między Słońcem a Ziemią – zostały zaproponowane w celu zapobiegania zmianom klimatycznym.

Jednak do tej pory naukowcy starali się zaprojektować tarczę, która równoważy wagę i koszty.

Potencjalnym rozwiązaniem jest przywiązanie go do przeciwwagi wypełnionej materiałem asteroidy, zgodnie z nową propozycją opublikowaną w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).

Jeśli projekt jest wykonalny, może zacząć łagodzić zmiany klimatu w ciągu dziesięcioleci, twierdzi autor artykułu, István Szapudi.

W jaki sposób osłony słoneczne mogą powstrzymać zmiany klimatyczne?

Technologie „blokowania słońca” – znane również jako „modyfikacja promieniowania słonecznego” (SRM) – mogłyby teoretycznie ochłodzić Ziemię poprzez osłonięcie jej przed niektórymi promieniami słonecznymi.

Do tej pory koncepcja tarczy słonecznej napotykała na poważną przeszkodę: wagę.

Poprzednie propozycje umieszczały tarczę w punkcie, w którym grawitacja Ziemi i ciśnienie promieniowania słonecznego są w równowadze.

Jednak te dwie przeciwstawne siły oznaczają, że tarcza musiałaby spełniać minimalne wymagania dotyczące wagi, aby zapewnić, że pozostanie na swoim miejscu. Wyklucza to tanie, lekkie materiały, takie jak grafen, które można łatwo wynieść w kosmos.

Teoretyzuje Szapudi, mocując tarczę do przeciwwagi ustawionej w kierunku słońca, aby obejść te ograniczenia wagowe.

Tarcza może być również umieszczona bliżej Ziemi, dzięki czemu będzie bardziej skuteczna.

Jak działałaby osłona przeciwsłoneczna na uwięzi?

Osłona słoneczna byłaby przymocowana do przeciwwagi za pomocą mocnej linki grafenowej.

Przeciwwaga powoli otwierałaby się w kosmosie, pozwalając jej stopniowo wypełniać się pyłem księżycowym lub materiałem asteroid, który działałby jako balast.

Ponieważ balast zostałby przechwycony w kosmosie, nie musiałby być wystrzeliwany z Ziemi.

Zdaniem Szapudiego, działając jako przeciwwaga, radykalnie zmniejszyłoby wagę tarczy.

Razem tarcza i przeciwwaga ważyłyby około 318 milionów ton – 100 razy mniej niż konstrukcje bez uwięzi.

Sama tarcza, która jest częścią, która musiałaby zostać wystrzelona w kosmos, stanowiłaby tylko około 32 000 ton, czyli jeden procent wagi.

Dzisiejsze rakiety są w stanie unieść do 45 000 ton na niską orbitę okołoziemską.

Dlaczego niektórzy naukowcy są przeciwni modyfikacji promieniowania słonecznego?

Dziedzina modyfikacji promieniowania słonecznego obejmuje inne technologie, takie jak promieniowanie słoneczne i pompowanie cząstek blokujących słońce do atmosfery ziemskiej.

Uznając potencjalne ryzyko modyfikacji ziemskiej atmosfery, Szapudi mówi, że preferowane są strategie kosmiczne.

„Biorąc pod uwagę powagę problemu, należy zbadać każdą drogę, która może doprowadzić do częściowego złagodzenia katastrofy” – pisze.

Jednak nie wszyscy naukowcy są zgodni.

W artykule z 2008 r. zatytułowanym „20 powodów, dla których geoinżynieria może być złym pomysłem”, amerykański klimatolog Alan Robock porównuje te technologie do „podtrzymywania życia” na Ziemi, mówiąc, że „lekarstwo może być gorsze niż choroba”.

Robock ostrzega przed nieznanymi konsekwencjami takich technologii, w tym wpływem na regionalny klimat, rośliny i energię słoneczną.

Zauważa również, że oparcie się na technologiach SRM może skutkować rezygnacją z redukcji emisji dwutlenku węgla. Pozwoliłoby to na kontynuację innych szkodliwych skutków gazów cieplarnianych, takich jak zakwaszenie oceanów.

Aby uwzględnić nieprzewidywalność geoinżynierii, Szapudi sugeruje „modułowe i odwracalne podejście” przy użyciu kilku mniejszych tarcz na jednej tarczy.