Barnier, lojalny weteran niedawno przemianowanej prawicowej Partii Prawicy Republikańskiej, ma za sobą długą karierę polityczną, przechodząc między Paryżem a Brukselą, dwukrotnie pełniąc funkcję komisarza europejskiego, a także głównego negocjatora UE w sprawie brexitu.
Po dwóch miesiącach impasu politycznego prezydent Francji Emmanuel Macron w końcu mianował swojego nowego premiera, Michela Barniera.
Nominacja byłego negocjatora ds. brexitu następuje po tygodniach sporów politycznych, podczas których partie po obu stronach konfliktu walczyły o wysunięcie na pierwszy plan swojego preferowanego kandydata po lipcowych przedterminowych wyborach parlamentarnych.
Ma 73 lata i w chwili nominacji jest najstarszym premierem V Republiki.
Barnier będzie teraz musiał przetrwać wotum nieufności w Zgromadzeniu Narodowym, niższej izbie francuskiego parlamentu, i poradzić sobie z kryzysem politycznym.
Jego objęcie urzędu premiera byłoby najnowszym osiągnięciem w długiej i cenionej karierze politycznej, która toczyła się między Paryżem a Brukselą.
Od skromnych początków
Barnier urodził się we wschodnim alpejskim regionie Sabaudii w 1951 roku w rodzinie rzemieślników skórzanych i lewicowych praktykujących katolików prowadzących skromne, ale wygodne życie.
Swoją działalność polityczną rozpoczął w wieku 14 lat, przyłączając się do ruchu Charlesa de Gaulle’a i szybko znalazł pracę jako doradca ministerialny po ukończeniu prestiżowej szkoły biznesu École de Commerce Supérieur de Paris w 1972 roku.
Doradzał ministrom przez kilka lat, zanim zdecydował się naprawdę ubrudzić sobie ręce. W 1978 został wybrany do Zgromadzenia Narodowego jako najmłodszy poseł.
Po 15 latach, po pewnym czasie spędzonym w Sabaudii, gdzie pomagał w organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1992 w Albertville, wrócił do pracy dla rządu, tym razem jako pełnoprawny minister. Spędził dwa lata w tece środowiska i kolejne dwa lata jako minister spraw europejskich, co później pomogło mu przenieść się do Brukseli.
Kwestie takie jak Traktat z Maastricht, utworzenie euro i swobodny przepływ w całym bloku sprawiły, że Barnier znalazł się w centrum uwagi Europy: chociaż został francuskim senatorem w 1997 r., zdecydowanie powrócił do Brukseli, kiedy został mianowany komisarzem UE ds. polityki regionalnej w 1999 r.
Jako jedna z głównych postaci kształtujących projekt europejski, Barnier mógł także wzmocnić swoją pozycję we Francji. W 2004 r. stanął na czele francuskiego ministerstwa spraw zagranicznych, a w 2007 r. został ministrem rolnictwa i rybołówstwa, co stanowiło dwa kluczowe stanowiska we francuskim rządzie.
Bruksela, brexit i nie tylko
Następnie w 2009 r. wrócił do Brukseli, najpierw jako poseł do Parlamentu Europejskiego, a następnie komisarz ds. rynku wewnętrznego i usług – było to jedno z najbardziej prestiżowych stanowisk we władzach wykonawczych UE.
Z tego wzniosłego stanowiska podjął w 2014 r. nieudaną próbę objęcia stanowiska przewodniczącego Komisji Europejskiej, ale przegrał z Jean-Claudem Junckerem z Luksemburga. Jednak głośna rola innego rodzaju była tuż za rogiem.
Posunięciem, które wywołało falę szoku w całej UE, Wielka Brytania głosowała za opuszczeniem bloku w 2016 r., co wywołało serię intensywnych negocjacji w sprawie warunków rozwodu.
Barnierowi powierzono zadanie kierowania zespołem negocjacyjnym UE, a ta rola zapewniła mu dużą widoczność zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w brukselskiej bańce. Jego prowadzenie trwających około pięciu lat rozmów w sprawie Brexitu, obejmujących zarówno wyjście Wielkiej Brytanii z UE, jak i przyszłe stosunki między nimi, przyniosło mu znaczne pochwały i podziw w kręgach UE.
Niemniej jednak jego oczy wkrótce wróciły do ojczyzny. W 2021 roku Barnier zapowiedział start we francuskich wyborach prezydenckich w następnym roku, ostatecznie nie udało mu się jednak uzyskać wystarczającego poparcia liberalno-konserwatywnej Partii Republikańskiej, która zamiast tego wybrała Valérie Pécresse.
Rozdrobniony parlament
Zatem teraz Barnier wydaje się być przygotowany na objęcie drugiego najwyższego urzędu w kraju, ku wielkiemu przerażeniu zarówno parlamentarzystów, jak i obywateli.
Lipcowe wybory podzieliły Zgromadzenie Narodowe na trzy niemal równe bloki: lewicową koalicję Nowy Front Ludowy (NFP), centrową grupę Macrona i skrajnie prawicowe Zjednoczenie Narodowe.
Ponieważ cała trójka ślubowała, że nie będzie ze sobą współpracować, Macron zawsze miał trudności ze znalezieniem premiera, który byłby w stanie zgromadzić wystarczającą liczbę głosów parlamentarzystów, aby powołać Zgromadzenie Narodowe.
Jean-Luc Mélenchon, przywódca największej partii francuskiej lewicy France Unbowed (LFI), powiedział, że nominacja Barniera „ukradła” wybory narodowi francuskiemu, biorąc pod uwagę, że NPR okazała się największym ugrupowaniem politycznym.
Jordan Bardella z Zgromadzenia Narodowego zareagował na tę wiadomość, mówiąc, że partia „zatwierdziła” nominację Barniera po oczekiwaniu „niegodnym wielkiej demokracji”.
Choć wydaje się, że Barnier z pewnością nie ma już pracy, jeśli objął urząd, jego pierwszym poważnym zadaniem jest zdobycie wystarczającego poparcia w parlamencie, aby mieć pewność, że przetrwa wotum nieufności i rzeczywiście tam dotrze.
