Członkowie brytyjskiej opozycyjnej Partii Pracy zebrali się w niedzielę w Liverpoolu na dorocznej konferencji z nieznanym im uczuciem: optymizmem.
Partia Pracy pozostaje bez władzy od 13 lat, a podczas ostatnich wyborów krajowych w 2019 r. wyborcy dali Partii Pracy najgorsze lanie od 1935 r.
Jednak w obliczu przyszłorocznych wyborów sondaże dają Partii Pracy aż 20 punktów przewagi nad rządzącą Partią Konserwatywną.
Pozytywne nastawienie zostało jeszcze bardziej wzmocnione jeszcze wcześniej, gdy Partia Pracy odniosła podnoszące morale zwycięstwo w wyborach uzupełniających w Szkocji.
Władza jest teraz w zasięgu partii, a czołowi jej członkowie nie chcą tego zepsuć.
„To był duży krok we właściwym kierunku, ważny” – powiedział w piątek lider labourzystów Keir Starmer po ogłoszeniu wyników wyborów uzupełniających. „Ale przyjmujemy to z pokorą. To jest krok w tej podróży.”
Osuwające się na łopatki zwycięstwo Partii Pracy pod rządami Tony’ego Blaira w wyborach w 1997 r. jest już odległym wspomnieniem, ponieważ od tego czasu partia poniosła cztery porażki wyborcze z rzędu.
Konserwatyści sprawują władzę w kraju od 2010 r., czyli od lat, w których wprowadzono programy oszczędnościowe w następstwie światowego kryzysu bankowego, wciąż kontrowersyjnej decyzji Wielkiej Brytanii o opuszczeniu Unii Europejskiej, globalnej pandemii i wojny w Europie, która wywołała najgorszy od dziesięcioleci kryzys kosztów utrzymania .
Czy za obecną sytuację polityczną należy winić populizm?
Przewroty te wywołały zamieszanie w obu głównych partiach Wielkiej Brytanii i obie w odpowiedzi wybrały przywódców populistycznych.
W 2015 roku członkowie Partii Pracy wybrali weterana lewicowego prawodawcy Jeremy’ego Corbyna.
Konserwatyści, po latach podziałów i sporów dotyczących wyjścia kraju z UE, wybrali zuchwałego zwolennika brexitu Borisa Johnsona i odnieśli miażdżące zwycięstwo wyborcze nad Corbynem w 2019 r.
Corbyn podał się do dymisji po tej porażce wśród krytyki, że pozwolił na szerzenie się antysemityzmu w partii, która uważa się za dumnie antyrasistowską.
Keir Starmer wygrał kolejny konkurs na przywództwo partii w 2020 r., obiecując przywrócenie relacji między partią a społecznością żydowską.
Sprowadził także partię z powrotem na polityczny środek po kadencji Corbyna, zagorzałego socjalisty, który opowiadał się za nacjonalizacją kluczowych gałęzi przemysłu i infrastruktury, powodującą podziały.
Działania Starmera rozgniewały niektórych oddolnych członków Partii Pracy, którzy chcą odważniejszego programu, ale ożywiły notowania partii w sondażach.
Partia Pracy twierdzi, że firmy ustawiają się w kolejkach, aby kupić stoiska w sali wystawowej konferencji i wziąć udział w forum biznesowym ze Starmerem i innymi wyższymi przywódcami partii, co stanowi wyraźny znak, że brytyjska korporacja przygotowuje się do zmiany rządu.
W przemówieniu otwierającym zgromadzenie zastępca przywódczyni Angela Rayner oskarżyła konserwatystów o przewodnictwo w sprawie „upadku narodu” i nadmierne pochłonięcie wewnętrznym chaosem politycznym, aby rozwiązać problemy kraju.
„Rishi Sunak i jego partia wbili młotem w fundamenty, na których można zbudować dobre życie” – powiedziała, dodając – „i teraz proste rzeczy w życiu rozsypują się: przyzwoita praca, bezpieczny dom po przystępnej cenie i silna społeczność”.
Partia musi podążać delikatną linią, aby przekonać wyborców, że może złagodzić chroniczny kryzys mieszkaniowy w Wielkiej Brytanii i naprawić podupadające usługi publiczne, zwłaszcza skrzypiącą i przeciążoną finansowaną przez państwo państwową służbę zdrowia – ale bez narzucania znaczących podwyżek podatków społeczeństwu.
Konserwatyści, którzy w zeszłym tygodniu odbyli własną konferencję w Manchesterze, nie tracą jednak nadziei.
Konserwatywni urzędnicy utrzymują, że wyborcy nie są przekonani do Starmera, prawnika i byłego głównego prokuratora, znanego z ostrożnego, menedżerskiego stylu przywództwa.
Obecny premier Rishi Sunak przedstawił siebie jako siłę napędową zmian, a Starmer jest twarzą status quo.
Ale partia Sunaka ma dużą lukę do nadrobienia. Konserwatyści tracą poparcie w całym kraju, od zamożnych wyborców z południa zniechęconych przez brexit po wyborców z klasy robotniczej z północy, którzy w 2019 r. przeszli z Partii Pracy na prawicę.
Partia Pracy zyskuje na popularności także w Szkocji, gdzie w ostatnich latach jej dotychczasowa dominacja została zniszczona przez niepodległościową Szkocką Partię Narodową (SNP).
Zdecydowane zwycięstwo Partii Pracy nad SNP w czwartkowych wyborach uzupełniających do parlamentu Rutherglen i Hamilton West niedaleko Glasgow zostało okrzyknięte przez Starmera „wynikiem sejsmicznym”.
„Powiedzieli, że nie możemy zmienić Partii Pracy i zrobiliśmy to” – Starmer powiedział lokalnym pracownikom partii. „Powiedzieli, że nie możemy wygrać na południu i północy Anglii, i udało nam się. Powiedzieli: „Nigdy nie pokonasz SNP w Szkocji” – i Rutherglen, udało ci się”.
Rob Ford, profesor polityki na Uniwersytecie w Manchesterze, powiedział, że sondaże są „bezsprzeczne” dla konserwatystów. Ostrzegł jednak, że wyborcy pozostają „przygnębieni i bardzo sceptyczni” wobec wszystkich partii politycznych.
„Są o wiele bardziej entuzjastycznie nastawieni do pomysłu wyeliminowania torysów niż do wprowadzenia Partii Pracy” – powiedział Ford. „Oceny Starmera w ankietach pozostają dość przeciętne. Ludzie uważają, że jest trochę słaby, nie jest jasne, co reprezentuje, nie są do końca pewni, jaka jest jego wizja rządu.
„To, co Partia Pracy naprawdę musi zrobić na tej konferencji, to przekonać ludzi – aby ukraść zdanie z kampanii Tony’ego Blaira z 1997 r. – że sytuacja może być tylko lepsza”.
