Jedynie dzięki całościowym strategiom krajowym, wspieranym i gwarantowanym przez społeczność międzynarodową, możemy osiągnąć prawdziwie sprawiedliwą i zrównoważoną globalną transformację ekologiczną. Nasi europejscy partnerzy są w tym procesie bardzo potrzebnym przyjacielem, pisze Azis Armand.
W dzisiejszym, stale zmieniającym się świecie, jeden kraj w Azji Południowo-Wschodniej przyjął szczególnie odważne podejście do transformacji ekologicznej: Indonezja.
Jej podejście opiera się na trzech głównych filarach, które nie tylko dotyczą bezpośrednich lokalnych problemów środowiskowych – takich jak czysta woda, czyste powietrze i zrównoważona produkcja – ale także przedstawiają kompleksową długoterminową strategię mającą na celu ochronę naszego świata przy jednoczesnym zagwarantowaniu bezpieczeństwa energetycznego.
W przeciwieństwie do Europy, transformacja ekologiczna Indonezji korzysta z bogatej w nikiel i inne zasoby niezbędne do produkcji akumulatorów do pojazdów elektrycznych (EV).
Obecnie Indonezja jest w stanie wyprodukować akumulatory jedynie do 30 000 pojazdów.
Jeśli jednak rezerwa ta zostanie odpowiednio wykorzystana do produkcji pojazdów elektrycznych, może odegrać kluczową rolę w osiągnięciu ambitnego celu Indonezji, jakim jest wyprodukowanie 600 000 pojazdów elektrycznych do 2030 r., pozycjonując ją jako prawdziwie światowego lidera w tej dziedzinie.
Palące pytania dla każdego narodu pod słońcem
Aktywne zaangażowanie Indonezji w produkcję akumulatorów do pojazdów elektrycznych (EV) to znaczący krok na rosnącym rynku pojazdów elektrycznych. Posunięcie to ma ogromny potencjał i wykracza poza oczywiste korzyści gospodarcze, takie jak tworzenie miejsc pracy.
Podkreśla zrozumienie przez kraj transformacyjnej mocy czystego i zrównoważonego transportu, której rozpaczliwie brakuje w całej Azji Południowo-Wschodniej.
Drugi filar opiera się na finansach i współpracy międzynarodowej, której rdzeniem jest Europa, i na przełomowym Partnerstwie na rzecz Sprawiedliwej Transformacji Energetycznej (JETP), porozumieniu, które wyniosło Indonezję na światową scenę krajów odpowiedzialnych za środowisko.
Partnerstwo ugruntowało istotne zobowiązanie do uruchomienia środków publicznych i prywatnych o wartości 20 miliardów dolarów (18,4 miliarda euro) przekazanych przez społeczność międzynarodową w dniu 15 listopada 2022 r. podczas szczytu przywódców G20, który odbył się na Bali.
Fundusze są nie tylko niezbędne do uzasadnienia zamiaru Indonezji odchodzenia od węgla, ale stanowią także międzynarodowe uznanie dla wysiłków tego kraju – i kluczowej globalnej roli – w szerszej zielonej transformacji.
Hasło „sprawiedliwa transformacja” wykracza daleko poza retorykę i obejmuje imperatyw społeczno-gospodarczy, który wymaga dokładnego rozważenia równości społecznej, tworzenia miejsc pracy, sprawiedliwości środowiskowej i zaangażowania społeczności.
Umiejscawiając Indonezję jako niosącego pochodnię sprawiedliwej transformacji, ustępujący prezydent Joko Widodo, znany jako Jokowi, przedstawił przekonujący argument, aby narody globalnego południa ponownie oceniły swoje własne strategie energetyczne, uznając znaczenie inkluzywności w dążeniu do zrównoważonych rozwój.
Trzeci filar zielonej urbanizacji to palące pytanie, przed którym stoi dziś prawie każdy naród.
Utworzenie nowej stolicy naszego narodu, Nusantary, która została zaprojektowana jako inteligentne i zrównoważone miasto leśne, symbolizuje odważny, wizjonerski skok w przyszłość zielonego planowania urbanistycznego.
Europa ma do odegrania rolę w naszych planach
Indonezyjskie podejście oparte na trzech filarach może zatem służyć jako całościowy podręcznik zielonej transformacji.
Ale żaden kraj nie poradzi sobie sam.
W rzeczywistości prezydent Jokowi wezwał ostatnio Zachód do wypełnienia wspomnianego zobowiązania JETP w wysokości 18,4 miliarda euro. W niedawnym szczerym wywiadzie wyraził „ogromne” zaniepokojenie opóźnionymi funduszami, podkreślając kluczową rolę, jaką odgrywa ona w finansowaniu przejścia Indonezji na zieloną energię, w szczególności poprzez przyspieszenie zamykania elektrowni węglowych.
Publiczna interwencja prezydenta Jokowiego w opóźnione finansowanie pojawia się także w kontekście dużego zainteresowania geopolitycznego regionem. Europa ma do odegrania pewną rolę.
Kiedy fundusze JETP zostaną wreszcie wykorzystane, pozycja Indonezji jako lidera w dziedzinie energii odnawialnej zostanie ugruntowana, co posłuży jako studium przypadku pokazujące, w jaki sposób współpraca międzynarodowa może pomóc krajom globalnego południa uporać się z pilnymi problemami degradacji środowiska i zmiany klimatu.
Zmiana klimatu nie rozróżnia rasy, pochodzenia etnicznego czy narodu; nie uznaje też granic.
Jedynie dzięki holistycznym strategiom krajowym, wspieranym i gwarantowanym przez społeczność międzynarodową, możemy osiągnąć prawdziwie sprawiedliwą i zrównoważoną globalną transformację ekologiczną. Nasi europejscy partnerzy są w tym procesie bardzo potrzebnym przyjacielem.
