Nowo otwarta wystawa prezentuje francuskie arcydzieła takich artystów jak Henri Matisse, André Derain, Raoul Dufy i Maurice de Vlaminck.
Kunstmuseum Basel w Bazylei w Szwajcarii otworzyło dużą wystawę eksplorującą rewolucyjny ruch awangardowy, który wstrząsnął podstawami sztuki XX wieku: fowizm.
Kolekcja około 160 mistrzowskich dzieł, z których niektóre od dawna były ukrywane przed opinią publiczną, wystawa zagłębia się w kalejdoskopowy świat eksperymentów kolorystycznych prowadzony przez pionierów fowizmu, w tym Matisse’a, Deraina i Vlamincka.
„Matisse, Derain i przyjaciele. Awangarda paryska 1904–1908”, który potrwa do 21 stycznia 2024 r., rzuca również spóźnione światło na często pomijany wkład artystek, które odegrały kluczową rolę w kształtowaniu i cementowaniu tego ruchu.
Rewolucja fowistyczna
Korzenie fowizmu sięgają przełomu XIX i XX wieku, kiedy grupa młodych artystów w Paryżu zaczęła eksperymentować z kolorem w sposób wcześniej niewyobrażalny.
Liderem grupy był Henri Matisse, który doszedł do stylu Fauve po eksperymentowaniu z różnymi postimpresjonistycznymi podejściami Paula Gauguina, Vincenta van Gogha i Georgesa Seurata.
Studia Matisse’a doprowadziły go do odrzucenia tradycyjnych przedstawień przestrzeni trójwymiarowej i zamiast tego poszukał nowej przestrzeni obrazu zdefiniowanej przez ruch koloru.
Zasadniczo fowizm opierał się na przekonaniu, że kolor nie powinien jedynie reprezentować rzeczywistości, ale powinien istnieć sam w sobie.
Innymi głównymi fowistami byli André Derain, który uczęszczał do szkoły z Matisse’em w latach 1898–99, oraz Maurice de Vlaminck, który był przyjacielem Deraina.
Obrazy fowistyczne Deraina przekładają każdy ton krajobrazu na czysty kolor, który nakładał krótkimi, mocnymi pociągnięciami pędzla, jak widać na jego kultowym obrazie „La Danse” z 1906 roku.
Poruszone wiry intensywnych kolorów w pracach Vlamincka są zawdzięczamy wyrazistej sile van Gogha.
Sam termin „fowizm” został pierwotnie ukuty przez francuskie słowo „les fauves”, które oznacza „dzikie zwierzęta”. Etykieta ta została kpiąco użyta przez krytyka sztuki Louisa Vauxcellesa w 1905 roku w Salonie d’Automne, kiedy zobaczył dzieła Mattise’a, Deraina i innych współczesnych.
Czego można się spodziewać po wystawie?
„Matisse, Derain i przyjaciele” ukazuje się jako świadectwo przemieniającej mocy ruchu.
Na wystawie prezentowane są wspaniałe dzieła Matisse’a, Deraina, Georges’a Braque’a, Soni i Roberta Dalunaya, Keesa van Dongena i Raoula Dufy’ego – wiele z nich nie było wystawianych publicznie od dziesięcioleci.
Wśród dzieł Matisse’a szczególnie wyróżniają się dzieła „Luxe, Calme et Volupté” (1904) i „La Gitane” (1905), a słynny „La Danse” Deraina (1906) jest odą do jego wczesnego geniuszu.
Chociaż termin „Fauves” może przywoływać na myśl męski wigor, wystawa odsłania ukrytą narrację: istotną rolę, jaką odgrywają w tym ruchu artystki. Kobiety te, często spychane w cień, wysuwały na pierwszy plan swoją siłę twórczą.
Projekty tekstylne Amélie Parayre-Matisse zapewniły niezbędne wsparcie finansowe dla artystycznych wysiłków jej męża, a Émilie Charmy nieustraszenie przełamała zdominowany przez mężczyzn krąg fowistów.
Nie można zapomnieć o niezastąpionym wkładzie handlarza dziełami sztuki Berthe Weill, która gorąco wspierała i promowała fowistów, zapewniając nawet platformę dla wschodzących artystek.
Wystawa prezentuje także źródła historyczne, które oferują nowy wgląd w rzeczywistość społeczną prostytutek, spośród których Fauves zrekrutowali niektóre swoje modelki, co stanowi pierwszy raz, gdy temat prostytutek został poruszony na wystawie fowizmu.
Jeśli interesują Cię wystawy sztuki, w których warto wziąć udział tej jesieni w Europie, zapoznaj się z naszą starannie dobraną listą dziesięciu najlepszych nadchodzących wystaw.
„Matisse, Derain i przyjaciele: awangarda paryska 1904–1908” trwa do 21 stycznia 2024 r.
