Ponowne zazielenianie pustynnego regionu Morza Aralskiego w Uzbekistanie

W tym odcinku Focusa przyglądamy się projektowi mającemu na celu odwrócenie pustynnienia regionu, w którym znajdowało się czwarte co do wielkości jezioro na świecie.

W latach 60. XX wieku pustynia Aralkum nie istniała, a jej obszar pokrywało gigantyczne Morze Aralskie. W tamtym czasie było to czwarte co do wielkości jezioro na świecie, a obecnie stanowi zaledwie jedną dziesiątą swojej pierwotnej wielkości.

W czasach sowieckich doszło do jednej z najgorszych tragedii ekologicznych, gdy dwie wpadające do niej rzeki, Amu-daria i Syr-Daria, zostały skierowane do nawadniania pól, głównie uprawy bawełny, która jest suchą rośliną nieodpowiednią dla tego regionu.

Morze nawodniło półpustynny region, aby umożliwić uprawę tych roślin, ale w miarę upływu czasu jego powierzchnia stale się kurczyła.

Zmienił się także klimat: lata są teraz gorętsze, a zimy mroźniejsze.

Morze Aralskie nadal istnieje jako trzy oddzielne jeziora, straciło jednak powierzchnię ponad 5,5 miliona hektarów, a to, co pozostało, porównuje się z izraelskim Morzem Martwym, najbardziej zasolonym zbiornikiem wód śródlądowych na świecie.

Brzeg najbliższej części Morza Aralskiego znajduje się obecnie 150 kilometrów od Muynaku, niegdyś tętniącego życiem miasta portowego, położonego na jego linii brzegowej.

W czasach swojej świetności dostarczał Związkowi Radzieckiemu jedną szóstą wszystkich spożywanych przez siebie ryb, ale teraz jest cieniem samego siebie.

Uzbekistan współpracuje z agencjami międzynarodowymi, aby odwrócić proces pustynnienia, które od dawna nęka region.

Program rządowy, przy wsparciu finansowym i technicznym agencji międzynarodowych, polega na sadzeniu krzewów i drzew w celu zwalczania pustynnienia i ponownego zazieleniania części regionu.

W powiecie Muynak zazieleniono już ponad milion hektarów.

Najważniejszą rośliną jest czarny krzew saxual, który słynie ze swojej wytrzymałości i zdolności do wytrzymywania długotrwałej suszy.

Krzew działa jak tarcza, zapobiegając unoszeniu soli i piasku w powietrze i przenoszeniu przez wiatr na obszary zaludnione.

„Saxaul służy jako mechaniczna przeszkoda. Jedna taka roślina saxaul może zatrzymać jedną tonę toksycznego piasku i soli. Zinovy ​​Novitsky powiedział TylkoGliwice, główny kurator ds. zalesiania odwodnionego dna Morza Aralskiego, Uzbekistan.

Każdego roku burze piaskowe wyrzucają do powietrza ponad 100 milionów ton pyłu i substancji zanieczyszczających, takich jak nawozy i pestycydy, skąd kiedyś znajdowało się dno Morza Aralskiego.

W czasach sowieckich pola bawełny zużywały mnóstwo pestycydów i nawozów, które przedostawały się do wód gruntowych i do Morza Aralskiego. Później woda wyparowała, ale chemikalia nie.

„Gdyby nie to wszystko, wszystko to wzbiłoby się w powietrze i zostało przeniesione na duże odległości” – dodał Novitsky, odnosząc się do krzewów saksalnych.

Kiedy Morze Aralskie się skurczyło, miejscowa ludność nie tylko straciła przemysł rybny, ale także zaczęła cierpieć na problemy zdrowotne spowodowane toksycznym pyłem w powietrzu i zanieczyszczoną wodą, którą pili.

Jeden z projektów mających na celu rewitalizację regionu nosi nazwę „Mój ogród na Morzu Aralskim”, a ostatecznym celem jest posadzenie miliona drzew i krzewów.

Drzewa jesionu, wiązu, wierzby i surmii zostały wybrane ze względu na ich odporność na suszę i wytrzymałość.

Powoli proces pustynnienia ulega odwróceniu.

„Naszym zadaniem jest odbudowa ekosystemu tego regionu, aby takie oazy powstawały w innych osadach” – powiedział Bakhidjan Khabibulaev, dyrektor Międzynarodowego Centrum Innowacji dla Basenu Morza Aralskiego.

„Celem jest przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się słonego piasku i zapobieganie erozji gleby”.

W dzielnicy Muynak wybudowane zostaną także trzy kolejne stacje pogodowe, które pomogą monitorować proces ponownego zazieleniania.

Został częściowo opłacony przez USAID, agencję pomocy rządu Stanów Zjednoczonych, która współpracuje z Uzbekistanem i międzynarodowymi naukowcami w celu wypróbowania nowych innowacyjnych technologii w regionie.

„Dane z tych stacji pogodowych zostaną wykorzystane przez rolników, aby wiedzieć, kiedy lepiej sadzić rośliny, a także społeczność naukowa i rządy, jak stawić czoła wyzwaniom środowiskowym w regionie Morza Aralskiego” – powiedziała Mikaela Meredith, dyrektor USAID w Uzbekistanie .

W 2018 r. utworzono fundusz powierniczy ONZ na rzecz Morza Aralskiego, który do tej pory zebrał 15 mln euro, a największymi darczyńcami są Uzbekistan i UE.

Celem jest posiadanie wspólnej strategii dla regionu Morza Aralskiego.

„Fundusz wdrożył wiele projektów, głównymi obszarami jest opieka zdrowotna, włożono wiele pracy, aby zapewnić ludności wodę pitną” – Uktam Abdurakhmanov z wielopartnerskiego funduszu powierniczego ONZ na rzecz bezpieczeństwa ludzi w regionie Morza Aralskiego, powiedział.

Fundusz wspiera lokalnych, bezbronnych obywateli, pomagając im w uprawie paszy dla zwierząt przy użyciu systemu hydroponicznego, który nie wymaga gleby.

Miejscowi mogą z powodzeniem hodować rośliny dla swoich owiec w domu, zarówno latem, jak i zimą. „Gleba na zewnątrz jest słona i trudna w uprawie. W systemie hydroponicznym pszenica dobrze rośnie i pozwala zaoszczędzić miejsce” – powiedziała jedna z miejscowych kobiet, Ayjan Boribayeva.

Rozwiązania te są odpowiednie nie tylko dla regionu Morza Aralskiego – można je zastosować także w innych częściach świata dotkniętych pustynnieniem.