4 grudnia 1993: Frank Zappa umiera na raka prostaty.
Potencjalnie najbardziej żarłocznie twórczy muzyk całego XX wieku. Zdumiewająca dyskografia Franka Zappy jest zarówno wyjątkowa, jak i monumentalna.
Zappa urodził się 21 grudnia 1940 roku w Baltimore w stanie Maryland jako dziecko Amerykanów pochodzenia włoskiego. Po raz pierwszy zainteresował się muzyką, kiedy dołączył do zespołu w szkole średniej jako perkusista, a jego rodzice kupili gramofon.
Od samego początku jego kolekcja płyt zdradzała eklektyczny gust, który zdefiniował jego karierę. Wszystko, od R&B, przez jazz, modernizm po eksperymenty dźwiękowe, fascynowało młodego Zappę.
Wśród swojej rosnącej kolekcji Zappa stał się zagorzałym fanem francuskiego kompozytora „zorganizowanego dźwięku” Edgarda Varèse, który był znany ze swojego niekonwencjonalnego podejścia do współczesnej muzyki klasycznej. Również w szkole średniej Zappa zaprzyjaźnił się z Donem Glenem Vlietem, który zasłynął także jako awangardowy muzyk Captain Beefheart.
Mając dwadzieścia kilka lat Zappa poświęcił się karierze muzycznej, najpierw komponując muzykę dla innych, a następnie skupiając się na własnej twórczości. Kluczowym momentem w jego rozwoju było użądlenie przez policję, w wyniku którego trafił na krótki czas do więzienia po tym, jak fałszywe nagranie spotkania erotycznego uznano za pornografię. To sprawiło, że muzyk eksperymentalny stał się polityczny – lub, mówiąc dokładniej, antypolityczny.
Wreszcie w 1966 roku Zappa wydał swój pierwszy album jako lider zespołu Mothers of Invention. Chociaż nie był do końca zadowolony z ostatniego albumu „Freak Out!” była wczesną oznaką muzycznej zręczności wirtuoza.
Przez następne 27 lat Zappa produkował w niesamowitym tempie. W ciągu swojego życia wydał 62 albumy studyjne. To zdumiewające osiągnięcie, ale twórczość muzyczna Zappy wykraczała daleko poza to, co sam wydał. W ciągu 30 lat od jego śmierci jego majątek zgromadził wystarczającą ilość niewydanej muzyki, aby nagrać kolejne 64 albumy.
Od 2023 roku Zappa ma na swoim koncie 126 albumów. Całkiem imponujące jak na mężczyznę, który zmarł tego dnia w 1993 roku w wieku 52 lat. Zappa zmarł na raka prostaty – chorobę, o której fani uważają, że nawiązuje w piosence „Why Does It Hurt When I Pee?” na albumie „Joe’s Garage” z 1979 roku.
Zwykle zastanawiamy się tutaj nad najlepszymi utworami lub albumami w dyskografii danego artysty. W przypadku Zappy nawet jedno przesłuchanie jego dyskografii jest gigantycznym przedsięwzięciem. Zamiast tego skupmy się tylko na jednym utworze, także z „Joe’s Garage”.
Pod koniec trzyczęściowego, prawie dwugodzinnego albumu, który łączy komediowe piosenki o „Catholic Girls” z jazzowymi riffami gitarowymi i nadrzędną fabułą zwykłego chłopca (Joe), który zakłada zespół w dystopijnym stanie, pojawia się fenomenalny utwór „Watermelon in Easter Hay”.
Zaprezentowany przez narratora albumu, Central Scrutinizer, pracownika rządowego, który zastanawia się nad nędznym życiem Joe w więzieniu, gdy muzyka grozi ogólnokrajowy zakaz, główna część utworu pojawia się jako gitarowe solo, które Joe wyobraża sobie ze swojej celi.
Wynik jest zdumiewający. W 9-minutowym utworze, nagranym w metrum 9/4, pojawia się jedyna linia gitarowa na albumie, która nie została ksenochronicznie dubbingowana z wcześniejszych nagrań na nowszy materiał. Wyróżnia się na płycie jako błogie przebudzenie prostej muzycznej pasji. Nawet wyrwane z kontekstu jest to przejażdżka harmonią.
Podobno Zappa uznał ją za najlepszą piosenkę na albumie. Jest to zdanie, na które zgadza się jego syn Dweezil, twierdząc, że „to najlepsze solo, jakie Zappa kiedykolwiek zagrał”.
