Ostatni raz David Fincher był na Lido w 1999 roku podczas występu w „Fight Club” i pierwsza reakcja była chłodna. Czy „The Killer” pójdzie tymi samymi śladami, aż w przyszłości stanie się kultowym klasykiem?
Ach, Michael Fassbender… Jakże za tobą tęskniliśmy.
Po czterech latach nieobecności aktor powraca jako anonimowy, lodowaty i metodyczny zabójca, którego „I. Nie. Dawać. A. Kurwa. światopogląd wkrótce zostanie zakwestionowany.
Jesteśmy wtajemniczeni w jego wewnętrzne monologi na temat realiów zawodu zabójcy: nudy, amoralności, tego, jak często sceptycyzm mylony jest z cynizmem, zalet przebierania się za niemieckiego turystę („Nikt tak naprawdę nie chce mieć kontaktu z niemieckim turystą” ) i kamień węgielny cywilizacji – nieliczni wyzyskujący wielu.
Wydaje się, że to dużo, ale kiedy głośna paryska posada idzie na marne, a nasz bohater musi stawić czoła gwałtownym skutkom swojej porażki, Zabójca staje się raczej prostym, przenikliwym i znacznie bardziej rozwlekłym riffem nawiązującym do klasyka kryminału Jean-Pierre’a Melville’a z 1967 roku Le Samourai. Odchodzi postawa „nie pierdol się” i powtarzana mantra o toczeniu tylko tych bitew, za które ci płacą, na rzecz nowego motto: WWJWBD.
Co zrobiłby John Wilkes Booth?
Na podstawie francuskich komiksów Alexisa „Matza” Nolenta i Luca Jacamona z końca lat 90. Zabójca to nihilistyczny thriller akcji składający się z sześciu rozdziałów i epilogu. Przenosimy się z Paryża na Dominikanę, z Nowego Orleanu do Nowego Jorku i wreszcie do Chicago, obserwując naszego bezimiennego zabójcę w podróży zemsty prowadzącej go do tego, kto pociąga za sznurki zemsty. Pomyśl o Johnie Wicku bez psiej motywacji i dodatkowej skłonności do utworów The Smiths.
Reżyser David Fincher ponownie spotyka się z niektórymi ze swoich zwykłych podejrzanych: Zobacz pisarz Andrew Dean Walker, jego Manka autor zdjęć Erik Messerschmidt, a także Trent Reznor i Atticus Ross za muzykę.
Wyniki są przewidywalne, nastrojowe, gładkie i precyzyjne. Jak mówi nam plakat: „Egzekucja jest wszystkim”; a jeśli chodzi o wymagający styl, Fincher nie ma sobie równych.
Na szczególną uwagę zasługuje poważny humor całego scenariusza Walkera, który zawiera kilka świetnych jednowierszowych zdań („Nowy Orlean – tysiąc restauracji, jedno menu”), a także zapierającą dech w piersiach scenę pomiędzy Fassbenderem i Tildą Swinton, którzy mają ważną i wyrafinowaną (głównie jednostronną) rozmowę przerywaną mistrzowsko wypowiedzianym żartem. Jest też sekwencja walki, w której bezczelny knebel dotyczący broni działa cuda.
Pomaga również to, że nie od tego czasu Ultimatum Bourne’a czy brutalny Donnybrook czuł się tak karany.
Zabójca początkowo będzie się wydawać liczbami. Prawdą jest, że nie odbiega od wielu konwencjonalnych pułapek, jeśli chodzi o podgatunek thrillera mściwego szaleństwa. Wydaje się jednak, że jest to celowe posunięcie w imieniu Finchera. Zwłaszcza epilog – niezależnie od tego, jak bardzo może się wydawać niepotrzebny – ma wywrotowy efekt, który zmusza nas do ponownej oceny tego, czego oczekujemy od narracji o zemście.
Tak więc, choć najnowszy Fincher może nie być na topie Zodiak Lub Zobaczjest zabójczy i ładnie leży obok Dziewczyna ze smoczym tatuażem – i z czasem mógłby zyskać taki sam status kultowy jak Klub walki.
Zabójca pokazywany w Konkursie na Festiwalu Filmowym w Wenecji. Premiera odbędzie się w październiku w kinach w USA i Wielkiej Brytanii, a na platformie Netflix pojawi się 10 listopada.
