Od czasu przybycia do Brukseli i Strasburga jako nowy członek Parlamentu Europejskiego tego lata, byłem na wielu przyjęciach, uścisnąłem wiele dłoni i zapomniałem wielu nazwisk. Każdy chce spotkać się z 54 procentami Parlamentu, którzy są tu po raz pierwszy.
Choć nie jestem nowicjuszem ani nowicjuszem w polityce, jestem świeży w bańce UE. To znaczy, że mam problem z żargonem. Kiedy ktoś mnie zapytał, czy chcę dołączyć do CULT, zmartwiłem się. (Okazuje się, że to Komitet Kultury — a prawdziwym kultem jest w każdym razie Komitet Spraw Konstytucyjnych.)
Nie zdradzę zbyt wiele na temat tego, kim jestem, poza tym, że jestem w wpływowej grupie — takiej, w której wierzymy, że możemy wpłynąć na kierunek Unii Europejskiej w ciągu najbliższych pięciu lat. Oczywiście wiem, że Komisja Europejska i Rada Europejska mają prawdziwą władzę. Wystarczająco trudno było przebić się przez górę administracji potrzebną do uzyskania odznaki posła do Parlamentu Europejskiego, więc trzymam swoje ambicje na wodzy.
Zauważyłem, jak często ludzie zerkają na mój brzuch, co sprawiło, że zacząłem się martwić, że przytyję więcej, niż się spodziewałem w ostatnich miesiącach. Może to stres związany z kampanią, pomyślałem sobie. Tak było, dopóki miły kolega nie zauważył, że po prostu patrzą na moją ciemnoniebieską odznakę, aby sprawdzić, czy rzeczywiście jestem europosłem, ponieważ nikt mnie nie rozpoznał.
Im większa grupa, tym większą masz władzę. Ale im dłużej trwają spotkania twojej grupy i im dłużej twoi szanowni koledzy chcą rozmawiać i rozmawiać, tym mniej czasu na faktyczne wykorzystanie twojej władzy.
Parlament w Strasburgu przypomina labirynt zbudowany przez antyunijnych populistów. Jak ludzie mogą zrozumieć Europę, skoro nie potrafią nawet obejść budynku? Już prawie rozgryzłem, jak dostać się z mojego biura do sali obrad. W moim biurze w Brukseli mieszkał kiedyś poseł do PE z innej grupy politycznej — który był raczej zrzędliwy, że musi się wyprowadzić, skoro jego grupa straciła tak wiele miejsc. Trudno!
W ciągu miesiąca, w którym czekałem na rozpoczęcie, niewiele się wydarzyło. Najpilniejszymi zadaniami w tych pierwszych tygodniach wydaje się być wybór osób do wykonywania tych samych zadań, które już wykonywali. Dotyczy to zarówno kierownictwa naszej grupy, jak i przewodniczącego Komisji.
Każdy dostaje jakiś tytuł honorowy. Nie zdradzę swojego, bo zgadniecie, kim jestem, ale można śmiało powiedzieć, że to niewiele więcej niż figowy listek, który ma sprawić, że poczuję się ważny. Przyjąłem go z dumą.
Miałem też pierwsze kontakty z dziennikarzami, choć wydaje się, że relacje prasowe działają inaczej w Planet EU niż na szczeblu krajowym. Sposób, w jaki przekazuje się informacje dziennikarzom w Brukseli, jest znany jako „w tle”, co oznacza, że nie mogą z nich korzystać, ale nadal możesz wpływać na sposób ich myślenia. Oznacza to, że jeśli z nich skorzystają, a) masz wiarygodne zaprzeczenie i b) czują się winni i nigdy więcej nie musisz z nimi rozmawiać.
