Ujawniono twarze ekspedycji Lost Arctic: rzadkie portrety nieszczęsnej załogi Franklina na aukcji

Franklin, syn kupca z Lincolnshire, od najmłodszych lat interesował się żeglarstwem i po raz pierwszy zapewnił sobie nominację w Royal Navy na HMS Polyphemus. W 1819 roku został wybrany na dowódcę niesławnej wyprawy Coppermine, której ocaleni byli zmuszani do jedzenia porostów, próbując nawet zjeść własne skórzane obuwie (w ten sposób Franklin zyskał przydomek „człowieka, który zjadł swoje buty”). W 1837 r. został mianowany wicegubernatorem Ziemi Van Diemana, choć w 1843 r. usunięto go ze stanowiska. W chwili wyprawy do Przejścia Północno-Zachodniego Franklin miał 59 lat i musiał rozwiać wątpliwości co do swojej sprawności fizycznej do takiej pracy. Przedsiębiorstwo. Co więcej, w czasie wykonywania tego dagerotypu niedawno doszedł do siebie po ataku grypy.

W latach 1825-1828 brał udział w wyprawie kierowanej przez Fredericka Beecheya w celu prowadzenia prac naukowych w Cieśninie Beringa. Fitzjames początkowo dość zjadliwie odnosił się do Osmera, nazywając go „głupim starcem”, ale później zmienił tę opinię, gdy spędzili razem czas, pisząc, że Purser był „zachwycający… suche powiedzonka, zawsze pogodny, zawsze uśmiechnięty, nigdy nie nudny… to dżentelmen”.

Jedyny oficer Terroru ujęty w tej serii portretów. Crozier, urodzony w Irlandii, zgłosił się na ochotnika do Królewskiej Marynarki Wojennej w wieku 13 lat, służąc na statku HMS Briton. Został mianowany zastępcą dowódcy wyprawy Rossa na Antarktydę w 1839 r., podczas której dowodził Terrorem, a w 1843 r. został wybrany członkiem Towarzystwa Królewskiego za pracę nad magnetyzmem. Choć uważany był za przywódcę wyprawy Franklina, jego irlandzkie pochodzenie i stosunkowo skromne pochodzenie przemawiały na jego niekorzyść. Po śmierci Franklina dowództwo wyprawy objął Crozier. W zbiorze dagerotypów SPRI nie ma portretu Croziera.

Fitzjames pochodził z nieprawego łoża, a jego przyjaciele i krewni starali się ukryć jego pochodzenie. W wieku 12 lat wstąpił do Królewskiej Marynarki Wojennej i ostatecznie służył w wyprawie do Eufratu w latach 1834–1837. Został wysoko wykwalifikowanym porucznikiem artylerii, służąc na pokładzie HMS Ganges podczas wojny egipsko-osmańskiej (1839–40), a następnie na pokładzie HMS Cornwallis podczas pierwszą wojnę opiumową – podczas której zyskał reputację lekkomyślnego bohatera. Sir John Barrow, główny inicjator Ekspedycji Franklina, początkowo zabiegał o to, aby Fitzjames miał jej przewodzić, chociaż ostatecznie zamiast tego wyznaczono Franklina i Sir Francisa Croziera. Po śmierci Franklina 11 czerwca 1847 r. Crozier został dowódcą wyprawy, a Fitzjames zastępcą dowódcy.

Stanley wstąpił do marynarki wojennej w czerwcu 1838 roku, służąc po raz pierwszy na pokładzie HMS Cornwallis, gdzie poznał Fitzjamesa. Zapisał się na Ekspedycję Franklina za namową Fitzjamesa i poślubił Mary Ann Windus zaledwie dziesięć dni przed wyjazdem do Przejścia Północno-Zachodniego. Fitzjames scharakteryzował Stanleya jako „bardzo dobrodusznego i uczynnego, bardzo uważnego na nasz bałagan”, chociaż nie mógł się oprzeć odrobinie Dickensowskiej karykatury w swoim piórowym portrecie głównego chirurga ekspedycji – nazywając go „raczej skłonnym do bycia przystojnym” , ale gruby, z kruczoczarnymi włosami, bardzo białymi rękami, które są zawsze obrzydliwie czyste, i podwiniętymi rękawami koszuli; dając komuś nieprzyjemne wyobrażenia, że ​​nie miałby nic przeciwko odcięciu komuś nogi – „jeśli nie wcześniej”.

Goodsir, będący synem lekarza, studiował medycynę w Edynburgu i został członkiem Królewskiego Towarzystwa Medycznego. Harry współpracował ze swoim bratem Johnem przy jego pionierskich pracach nad teorią komórki, a jego ostatnim komunikatem był artykuł zatytułowany „O anatomii Forbesii”, przesłany z Grenlandii w czerwcu 1845 roku. Młodszy brat Harry’ego, Robert, dołączył do dwóch wiktoriańskich wypraw wysłanych do znajdź Franklina i jego zaginionych ludzi.

Opis Fitzjamesa przywołuje do życia Drugiego Mistrza Erebusa jako jedną z najbardziej ekscentrycznych postaci w grupie ekspedycyjnej: „sama esencja dobrej natury i mogę powiedzieć dobrego humoru – ale jestem pewien, że jest szalony – bo mruży do siebie oczy z bolesnym wyrazem twarzy, kiedy myśli – (lub nie myśli o niczym) i nie mogę od niego uzyskać żadnej pracy, chociaż może być bardzo chętny – a jednak nie jest nudny ani uciążliwy – ale nicość.”