Niezwykle istotne jest, aby poważnie potraktować coraz bardziej wrogą i nieprzewidywalną politykę dyplomatyczną i wojskową Chin. Wystarczy spojrzeć na wojnę na Ukrainie, aby zobaczyć, dokąd prowadzi nas samozadowolenie, pisze Saman Rizwan.
Po raz kolejny konflikt niemal wybuchł na Morzu Południowochińskim.
W zeszłym tygodniu członkowie filipińskiej straży przybrzeżnej przecięli barierę o długości 300 metrów zainstalowaną przez chińskie statki, która blokowała dostęp do mielizny Scarborough – grupy filipińskich wysp nielegalnie okupowanych przez Chiny.
Doszło do napiętej starcia z statkami chińskiej straży przybrzeżnej sfilmowano nękanie filipińskich rybaków próbując dostać się do mielizny.
Ale takie incydenty na Morzu Południowochińskim nie są niczym nowym. W rzeczywistości w tym roku nastąpił znaczny wzrost poziomu prześladowań wymierzonych w Filipiny i inne kraje będące w sporze z Chinami w związku z ich absurdalnymi roszczeniami „dziewięcioma kreskami” do całego morza.
Miało to miejsce w tym samym czasie, gdy Chiny celowo podsycały spory terytorialne z Indiami, zniknęły szereg wysokich rangą osobistości dyplomatycznych i wojskowych oraz opuściły szczyt G20.
Ale świat nie może sobie pozwolić na ten sam błąd, co w przypadku Ukrainy – gdzie zdecydował się zignorować oczywiste sygnały ostrzegawcze, że Rosja przygotowuje się do inwazji.
Jest bardzo możliwe, że Chiny przygotowują się do wojny.
Chiny będą „walczyć i wygrywać wojny”?
Rozbudowa wojskowa Pekinu była tak szybka, że wielu ludzi obawia się, że wyprzedzą Stany Zjednoczone jako najsilniejsza potęga militarna na świecie. Chińska marynarka wojenna ma wzrosnąć o 40% do 2040 r., a obecnie Chiny mogą zdobywać broń pięć razy szybciej niż USA.
W zeszłym roku prezydent Xi Jinping ogłosił, że Chiny powinny stać się zdolne do „prowadzenia i wygrywania wojen” do 2049 r. Jednak wielu sąsiadów Chin obawia się, że ten termin może nadejść znacznie wcześniej, zwłaszcza że Chiny borykają się z bezprecedensowymi problemami gospodarczymi.
Nigdzie ten problem nie jest bardziej realny niż na Morzu Południowochińskim. Od lat Chiny nękają statki oraz budują bazy wojskowe i lotniska na spornych łańcuchach wysp, gdzie mogą zaprezentować swoją siłę militarną.
Kraje bloku ASEAN pozostają szczególnie narażone na tę ingerencję i agresję. Jednak nawet to nie wystarczyło, aby je zjednoczyć, a wiele krajów ASEAN stoi w obliczu własnych wewnętrznych sporów terytorialnych, które zagrażają kluczowym partnerstwom.
Niewielu zwracało uwagę na Sułtanat Sulu
Na przykład w zeszłym roku stosunki między Filipinami a Malezją znalazły się pod niepotrzebnym napięciem, gdy spadkobiercy dawno nieistniejącego sułtanatu Sulu otrzymali ogromną ugodę w wysokości 15 miliardów dolarów (14,3 miliarda euro) w kontrowersyjnej sprawie arbitrażowej przeciwko rządowi Malezji.
Zakorzeniony w trwającym od kilkudziesięciu lat sporze terytorialnym dotyczącym prowincji Sabah, który doprowadził do śmiertelnych starć w 2013 r., były analityk NATO Maurizio Geri zilustrował wielonarodowe zainteresowanie regionem, twierdząc, że za sporem prawnym kryje się ukryta walka między amerykańskimi gigantami technologicznymi a Chinami , które konkurują o kontrolę podmorskich kabli internetowych na Morzu Południowochińskim.
Na szczęście spór ten został jednoznacznie uchylony przez sądy w Madrycie, Paryżu i Hadze. Odpowiedzialny za to prawnik zostaje teraz uwikłany w postępowanie karne toczące się w Hiszpanii.
Jednak ta sprawa stanowi doskonały przykład kruchości stosunków w regionie narażonym na wyzysk i konflikt.
Ze względu na tę wrażliwość w najwyższym interesie krajów ASEAN leży zacieśnienie wzajemnych powiązań gospodarczych i zwiększenie liczby ćwiczeń wojskowych budujących regionalne bezpieczeństwo zbiorowe.
Jednak kluczową rolę do odegrania mają także mocarstwa zachodnie.
Nieprzewidywalność Pekinu pogłębia się z każdym dniem
Kluczowi sojusznicy, tacy jak UE, muszą pracować ciężej niż kiedykolwiek, aby przyciągnąć uwagę Globalnego Południa i wzmocnić więzi z krajami ASEAN.
Widzicie, wiele krajów ASEAN ma bardzo bliskie powiązania gospodarcze z Chinami, co umożliwiło Chinom wywieranie presji i zastraszanie tych państw, aby dostosowały się do chińskich interesów w regionie.
Jednak w sytuacji, gdy chińska gospodarka jest na skraju załamania, a blok krajów G77 wzywa do „nowego gospodarczego porządku świata”, Zachód musi odpowiedzieć na to wezwanie i zaoferować krajom rozwijającym się stabilne partnerstwa gospodarcze.
Oznacza to podjęcie dalszych działań na rzecz zwiększenia inwestycji, otwarcia rynków pracy i kontynuowania wykorzystania długo obiecywanych funduszy, aby pomóc krajom rozwijającym się w przejściu na zrównoważone systemy.
Ale nie mogą na tym poprzestać. Ponieważ prezydent USA Joe Biden wzmacnia więzi z takimi krajami jak Japonia, Korea Południowa i Wietnam, a Australia stara się zacieśnić stosunki z takimi krajami jak Filipiny, nie należy pomijać możliwości stworzenia nowego paradygmatu bezpieczeństwa obejmującego UE.
Azjatyckie NATO może nie być jeszcze możliwe, ale zwiększona współpraca wojskowa – poprzez ćwiczenia, pozyskiwanie broni i wymianę informacji wywiadowczych – pomogłaby przechylić szalę przed Chinami.
Niezwykle istotne jest, aby poważnie potraktować coraz bardziej wrogą i nieprzewidywalną politykę dyplomatyczną i wojskową Chin. Wystarczy spojrzeć na wojnę na Ukrainie, aby zobaczyć, dokąd prowadzi nas samozadowolenie.
Ostatecznie nieprzewidywalność Chin pogłębia się z każdym dniem. Ale wciąż mamy szansę nie przygotować się do wojny, ale jej zapobiec.
