Od bujnego mancuńskiego rock-popu po złowrogi synth-metal, aż po najwspanialszy album hiphopowy, jaki kiedykolwiek powstał – oto nasz wybór trzech albumów świętujących w tym miesiącu ważną rocznicę.
Co miesiąc 2024 r. TylkoGliwice Culture odbywa podróż wspomnieniami i wybiera trzy albumy upamiętniające ważne wydarzenie.
(Trio ze stycznia, jeśli je przegapiłeś, można znaleźć tutaj i udać się tutaj, aby wybrać typy na luty.)
Oto trzy rekordy, które powinieneś odkryć (ponownie) kończąc w marcu odpowiednio 10, 20 i 30 lat.
Turing 10 w 2024 r.: Łokieć – start i lądowanie wszystkiego
(Data wydania: 10 marca 2014 r.)
Pomimo wydania kilku swoich najlepszych dzieł od 2001 roku, zespół rockowy Elbow z Manchesteru, prowadzony przez Guya Garveya, w 2008 roku dokonał ogromnego przełomu w mainstreamie wydając czwarty album „The Seldom Seen Kid” i jego następcę z 2011 roku „Build A Rocket Boys!” . Ich mieszanka bujnego kameralnego popu stała się gotowa na stadiony dzięki przesadzonej piosence ślubnej „One Day Like This” i wspaniałemu „Grounds For Divorce”. Każdy, kto kiedykolwiek widział ich na żywo, może potwierdzić, że potrafią stworzyć porywające i wywołujące gęsią skórkę widowisko.
W tym miesiącu przypada 10. rocznica wydania ich najbardziej niedocenianej i najbardziej udanej płyty – „The Take Off And Landing Of Everything”. Nie zajmuje tak wysokiej pozycji w rankingach jak ich debiutancki „Asleep In The Back” (2001) czy „The Seldom Seen Kid”, który zajmował pierwsze miejsca na listach przebojów, ale ich wysiłek z 2014 roku był zwieńczeniem całej kariery.
Nie tak natychmiastowo dostępny, jak większość dorobku zespołu, „TTOALOE” (jak nikt go nie nazywa) to wolno rozwijające się arcydzieło, które stopniowo odsłania wiele swoich uroków. Kojący, choć przygnębiający album odzwierciedla złamane serce i poważne zmiany, ponieważ wielu członków zespołu albo przechodziło w tym czasie rozstania, albo witało małych dzieci. Sam Garvey właśnie rozstał się ze swoją wieloletnią dziewczyną podczas tworzenia albumu, co skłoniło go do napisania kilku z jego najbardziej przejmujących tekstów.
Nie żeby to była ponura sprawa, ponieważ ogólny nastrój skłania się bardziej w stronę romantyzmu, z odrobiną słodko-gorzkiej rzeczywistości, która może złagodzić wielkie gesty. To wszystko jest dość wciągające.
Wyróżniają się dziwnie złowieszczy „This Blue World”, emocjonalny przypływ „Real Life (Angel)” i porywający majestat „My Sad Captains” (który stał się ulubionym utworem na żywo na zakończenie seta). Jednak największe wrażenie robi poruszający utwór „Fly Boy Blue / Lunette” i jego crescendoująca orkiestracja prowadząca do spokojniejszej drugiej połowy. Delikatnie wypowiedziane egzystencjalistyczne rozważania w „Lunette” zawsze wywołują dreszcze. Dobry rodzaj.
Następca „TTOALOE”, „Little Fictions” z 2017 r., był w porządku, ale od tego czasu zniknął z radaru. „Giants of All Sizes” i „Flying Dream 1”, choć czasami szczyciły się łagodnymi winietami, nie zadowalały w takim stopniu, jak niektóre z ich wcześniejszych płyt.
Jeszcze w tym miesiącu (22 marca) zespół wyda swój dziesiąty album studyjny, „Audio Vertigo”, więc trzymajcie kciuki. Ale „The Take Off And Landing Of Everything” pozostaje ich ostatnim, naprawdę świetnym albumem.
W marcu także kończę 10 lat: czwarty album Future Islands „Singles”.
Skończę 20 lat w 2024 r.: Madvillain – Madvillainy
(Data wydania: 23 marca 2004)
Od czego zacząć cud, jakim jest „Madvillainy”? Jest powszechnie uważany za jeden z najbardziej wpływowych albumów hiphopowych, jakie kiedykolwiek powstały. I z dobrych powodów.
Tęskniący za kultowym raperem Danielem Dumile alias: MF DOOM i mistrz/producent sampli funkowych Madlib stworzyli idealną alchemię, a ich jedyny wspólny album pod pseudonimem „Madvillain” był odważnym i twórczym krokiem dla undergroundowego hip-hopu.
Eksperymentalny, pełen gier słownych i będący niczym innym jak odą do kreatywności, pod wieloma względami wymyka się kategoryzacji. Przełamując konwencje głównego nurtu i łącząc klasyczne próbki z innowacyjnym flow i nietypowymi bitami, tekstury dźwiękowe nie zestarzały się ani trochę. Utwory takie jak „Accordion”, „Figaro”, „Fancy Clown” i „All Caps” są ponadczasowe, a siła albumu leży w niesamowicie ekscytującej mieszance najwyższej klasy MCingu i spontanicznego mistrzostwa lirycznego.
Ten przyszłościowy i eklektyczny album reprezentował przyszłość hip-hopu w 2004 roku. Dwadzieścia lat później pozostaje nie tylko jedną z najwspanialszych płyt tego gatunku, ale także jedną z najlepszych płyt wszechczasów.
Nie ma nic więcej do powiedzenia – poza tym, jeśli nie poświęciłeś czasu na wysłuchanie „Madvillainy”, zrób to. To lub pośliznąć się jak Freud, to twój pierwszy i ostatni krok do grania jak na akordeonie.
W marcu kończy także 20 lat: tytułowy debiut Franciszka Ferdynanda; oszałamiający „Walc muchy z getta” Ampa Fiddlera; „Misery is a Butterfly” Blonde Redhead; Niedoceniany „Siedem łabędzi” Sufjana Stevensa; Zachwycający album koncepcyjny The Streets „A Grand Don’t Come For Free”; „Nasze nieskończone numerowane dni” autorstwa Iron & Wine.
Skończę 30 lat w 2024 r.: Nine Inch Nails – spirala w dół
(Data wydania: 8 marca 1994)
Trent Reznor i jego zespół Nine Inch Nails pojawili się nie wiadomo skąd pod koniec lat 80., a NIN uderzył mocno. Udręczony industrialny rock zespołu szczycił się inwazyjnie osobistymi tekstami i kilkoma zapierającymi dech w piersiach hymnami, co szybko uczyniło NIN jedną z najcenniejszych własności hardrocka.
Jeśli chodzi o wybór najlepszego albumu, zwykle jest to wybór między debiutanckim „Pretty Hate Machine” (1989) a drugim albumem zespołu „The Downward Spiral”. Za nasze pieniądze jest to drugie rozwiązanie – i jakże wygodne, ponieważ w tym miesiącu przypada ważna rocznica.
Przechwalając się w zasadzie idealną fuzją metalu i synthpopu, jest to na wpół autobiograficzna płyta Reznora, która połyka w całości. Tematyka obejmująca zażywanie narkotyków, seks, myśli samobójcze i wściekłość polityczną okraszona jest znakomitymi riffami, uderzającą perkusją i mrocznymi wokalami. I to… dużo. Surowy, instynktowny i ponury to określenia, które przychodzą mi na myśl, ale najdziwniejsze jest to, że jak na album tak bezkompromisowy w swoim mroku, jest on dziwnie orzeźwiający.
Nie znajdziesz wielu doskonałych, nieprzerwanych sekwencji niż pierwsze siedem utworów na albumie – z chaotycznym „Mr. Self Destruct”, potężny „Heresy”, thrashowy „March of the Pigs” i oczywiście pierwotny „Closer”, który wykorzystano w napisach początkowych filmu Davida Finchera Zobacz.
Pod wieloma względami mogła to być cała ścieżka dźwiękowa do filmu Zobacz. Z takim niepokojącym tonem mamy tu do czynienia.
W innym miejscu, pod koniec albumu, znajduje się utwór „Hurt”, który kilka lat później wykonał Johnny Cash. Zakwalifikowanie oryginału jako rozdzierającego wnętrzności jest delikatnie mówiąc.
Nie jest to najlepsza pozycja do słuchania, jeśli czujesz się kruchy, ale jeśli masz ochotę na szorstką, przenikliwą płytę, „The Downward Spiral” Nine Inch Nails powinno być twoim pierwszym przystankiem. Trzydzieści lat od premiery, a płyta pozostaje jednym z najsurowszych rockowych mistrzów w historii.
W marcu również kończę 30 lat: Kolejny przełomowy album rockowo-grungeowy, „Superunknown” Soundgarden.
