Nowy brytyjski dramat przygląda się życiu w krajowej służbie zdrowia w pierwszych dniach pandemii Covid-19.
Do tej pory w Wielkiej Brytanii na Covid-19 zmarło prawie 200 000 osób. To zdumiewająco wysoka liczba w przypadku wirusa, który dotarł do brzegu w pierwszych miesiącach 2020 r. Nowy trzyczęściowy dramat „Breathtaking” emitowany w ITV przenosi widzów do wnętrza systemu opieki zdrowotnej, aby zobaczyć, jak lekarze desperacko próbowali nadążać za szybko rozprzestrzeniającym się wirusem. wirusa przeciwko bezczynnym radom rządu.
Spektakl oparty jest na książce „Breathtaking: Inside the NHS in a Time of Pandemic” autorstwa brytyjskiej lekarki opieki paliatywnej Rachel Clarke. Podczas pandemii podzieliła się swoimi doświadczeniami z brytyjską państwową służbą zdrowia (NHS).
Powieść, która pierwotnie miała być prywatnym dziennikiem opisującym przytłoczenie NHS nowym wirusem, Clarke została zachęcona do opublikowania powieści, gdy dostrzegła hipokryzję brytyjskich urzędników rządzących, którzy mieli uporać się z kryzysem – zwłaszcza podczas wizyty w zamku Barnard ujawnił doradca ówczesnego premiera Borisa Johnsona, Dominic Cummings.
Scenariusz serialu napisali także inna lekarka, pisarka i aktorka Prasanna Puwanarajah, a także Jed Mercurio, znany z „Line of Duty”. To raport, który wnosi wiele wartości w zakresie pisania scenariuszy i bezpośredniego doświadczenia w NHS.
Rezultatem jest palący dramat, który ogląda się ze wściekłością. Joanne Froggatt gra dr Abbey Henderson, która musi stawić czoła przerażającemu napływowi pacjentów z Covid-19 do swojego szpitala w ciągu dwóch tygodni poprzedzających pierwszą w Wielkiej Brytanii kwarantannę.
Jest początek marca 2020 r., a wirus pochodzący z Wuhan w Chinach szybko rozprzestrzenił się po całych Włoszech. Pacjenci, którzy podróżowali z Chin i innych dotkniętych regionów i wykazywali objawy ze strony układu oddechowego zgodne z Covid-19, są izolowani w „gorących strefach” szpitala.
Jednak pacjentom, którzy nie podróżowali do Chin, brakuje tchu. Henderson i jej współpracownicy chcą ich traktować jako osoby podejrzane o zakażenie Covid-19, ale szpital im na to nie pozwala. Każda osoba bez historii podróży utknęła w zimnych strefach, gdzie nie może poddać się testowi na Covid, a lekarze ani pielęgniarki nie mogą używać środków ochrony osobistej (ŚOI) zarezerwowanych dla stref gorących.
Ponieważ coraz więcej pacjentów w zimnych strefach najwyraźniej cierpi na Covid-19, Henderson apeluje do swoich przełożonych, że w tych strefach panuje obecnie wirus, że pacjentów spoza stref podróży należy traktować jako stwarzających ryzyko Covid-19 oraz aby cały personel potrzebował środków ochrony osobistej.
Jej apele spotykają się ze stanowczą odmową. Wytyczne rządowe jasno mówią, że wirus jest opanowany i że nikt poza strefami gorącymi nie potrzebuje środków ochrony osobistej. To jest teraz kilka dni przed ogólnokrajową blokadą.
Cały ten dramat rozgrywa się przeplatany klipami i wycinkami audio ówczesnych polityków (głównie Johnsona) zapewniających opinię publiczną, że wirus jest pod kontrolą.
Dramat przybiera bolesną kafkowską zmianę, gdy widzimy doktora Marka Prentiss (Mark Dexter), lekarza odpowiedzialnego za szpital, który zgłasza swoim seniorom obawy Henderson i jej współpracowników, tylko po to, by spotkał się z taką samą beznamiętną odmową, jak wcześniej przekazał do swojego szpitala. Public Health England (PHE) zaleciło ograniczone stosowanie środków ochrony indywidualnej i zapewnia, że wirus się nie rozprzestrzenił.
Kafkowski nóż zostaje następnie przekręcony, gdy sama Henderson staje w obliczu pielęgniarek zaniepokojonych brakiem środków ochrony indywidualnej. Próbując zapanować nad paniką, powtarza te same puste zapewnienia, które składali jej przełożeni.
Henderson oraz lekarze i pielęgniarki na pierwszej linii frontu mają oczywiście rację. Pierwszy odcinek zwiększa napięcie, ponieważ przedstawia prawdziwe wydarzenia z marca 2020 r. w Wielkiej Brytanii. Szpitale są przepełnione pacjentami chorymi na Covid-19. Brakuje łóżek, respiratorów i lekarzy. Nie ma nawet wystarczającej ilości tlenu.
Wspomnienia z pierwszych miesięcy pandemii, kiedy w nocy wyły syreny ambulansów, ludzie bali się bliskiego kontaktu, a śmierć była wszechobecna, sprawiają, że „Breathtaking” to trudny film. To pełen napięcia dramat, który ma pokazać, jak niedofinansowanie NHS i złe zarządzanie pandemią przez rząd konserwatystów – prawicowej partii rządzącej od 2010 roku – doprowadziło do największej poza Rosją liczby zgonów w Europie.
„Zapierający dech w piersiach” pojawia się także szybko po niezwykle udanym „Pan Bates kontra poczta”, także emitowanym w ITV, który dramatyzuje skandal z pocztą w Wielkiej Brytanii, w ramach którego ponad 900 pracowników poczty zostało niesłusznie oskarżonych o kradzież z powodu wadliwego systemu komputerowego zbudowanego przez Fujitsu i zakryte przez Urząd Pocztowy.
Podczas gdy skandal związany z pocztą w Wielkiej Brytanii był tematem dla dziennikarzy i parlamentarzystów, dramat ITV wysunął go na światło dzienne w innym stopniu. Większa kontrola społeczna wywarła na konserwatystów większą presję, aby faktycznie dotrzymali obietnic dotyczących rekompensaty.
Czy „Breathtaking” będzie w stanie wykonać tę samą sztuczkę dla NHS? W 2023 r. rząd przeszedł dochodzenie Covid w sprawie złego zarządzania pandemią, począwszy od sprzedaży kontraktów na środki ochrony indywidualnej w celu osiągnięcia osobistego zysku po chaotycznych polityków działających bez doradztwa naukowego.
Teraz młodzi lekarze ponownie strajkują w kraju, ponieważ rząd nie ustąpi z ich żądaniami dotyczącymi podwyżki wynagrodzeń w związku z kryzysem kosztów utrzymania. Patrząc na okropności tego, z czym musieli się mierzyć lekarze w czasie pandemii, trudno nie współczuć. Konkluzja „Breathtaking” jest jasna. To nie pandemia zabiła Brytyjczyków. To był rząd.
